Σήμερα γνώρισα έναν συνθέτη, τον Λεωνίδα Μαριδάκη και αμέσως, μα τι σου είναι η σύμπνοια!, μου εξομολογήθηκε έναν έρωτά του. "Η μουσική για το θέατρο είναι ένας μεγάλος μου έρωτας". Και στα καπάκια: "Νομίζω ότι έχω αγαπήσει τις θεατρικές ομάδες, τους ανθρώπους." Η παρέα με τον θίασο του "La Strada" τον ώθησε στο δρόμο που μαθαίνεις όλο και περισσότερα για τον εαυτό σου και τους ανθρώπους. Εξιδανικευμένη φάση η αυτογνωσία, αλλά όχι αδύνατη. Το "La Strada" το είδατε στο "Βικτώρια";
Η μουσική για το θέατρο είναι ένας μεγάλος μου έρωτας. Περιέχει την πρόκληση, την εκπλήρωση, κάποτε και την προδοσία. Αξίζει να τα δώσεις όλα για αυτήν. Νομίζω ότι έχω αγαπήσει τις θεατρικές ομάδες, τους ανθρώπους. Την αφοσίωση και την αγωνία τους να επικοινωνήσουν με το κοινό και να προσφέρουν την τέχνη τους, ακόμα και μέσα σε πολύ αντίξοες συνθήκες.
Είναι το βλέμμα τους κάποτε που τα κάνει όλα ορατά, δεν αφήνει σκιές. Άνθρωποι με πάθος (και πάθη) που προσδοκούν μία ακόμη συνάντηση με το κοινό, μία ακόμη κερδισμένη στιγμή στο ρολόι της ζωής. Όταν συμμετέχω σε τέτοιες ομάδες, νιώθω πως προχωράω, εξελίσσομαι. Μου συμβαίνει με την ομάδα «Σημείο μηδέν» που συνεργάζομαι σταθερά τα τελευταία χρόνια, αλλά και στην ομάδα του "La Strada”, φέτος.
Μάλιστα, αυτή την φορά, μέρος της ζεστής θεατρικής οικογένειας είναι και το ίδιο το Θέατρο Βικτώρια στο οποίο παίζουμε. Μεγάλη τύχη. Αυτό, λοιπόν, προσπαθώ κάθε φορά να νιώσω, το ηχητικό πλαίσιο μέσα στο οποίο μπορεί να ανασάνει όλη αυτή η δημιουργική διαδρομή και να το επιστρέψω σε μουσική. Οι πρώτες ιδέες, η ανάγνωση του έργου, η φλόγα στο βλέμμα του σκηνοθέτη και το ανθρώπινο υλικό, οι ηθοποιοί. Μετά η μουσική ξέρει πού να πάει, πώς να δώσει την δική της ώθηση... Η μουσική «έχει πολλά ποδάρια», για να γελάσουμε και λίγο, αν και η φράση δεν στερείται αλήθειας.
Η τέχνη είναι μια αναζήτηση, μια διαδρομή, ένα ψάξιμο... και αν κάποιος την ακολουθήσει με πάθος, πιστεύω πως κάτι θα ξαναβρεί. Ένα σημάδι, ένα χνάρι να του θυμίζει ποιος είναι μέσα σε αυτόν το θρυμματισμένο κόσμο.
Χρύσα Φωτοπούλου
