Η δική μου αίσθηση
Οι Blitz είναι αισιόδοξοι. Ας μιλούν (και) για τον θάνατο. Άλλωστε, τι νόημα έχει η ζωή χωρίς να πολεμάς το τέρμα της; Δεν ξεκινούν από δεδομένες γραμμές. Δεν παραδέχονται τίποτα. Ή μάλλον παραδέχονται μόνο αυτό: Ότι, δηλαδή, αξίζει ο δημιουργός να αναρωτιέται σε μόνιμη βάση, να αναζητεί και να καταλήγει ελεύθερος σ' αυτό που θα μπορούσε να θεωρηθεί ολόκληρο μέρος. Η μη προγραμματισμένη κίνηση στηρίζεται στην κατάργηση των συμβάσεων. Από κει και πέρα παίζεις μόνο με τα υλικά της φαντασίας και της διαύγειας. Και αποκτάς και ένα καινούριο είδος ενστίκτου, αφορμάριστο και γνήσιο.
Η σημερινή πρεμιέρα
Το «Vanya. Δέκα χρόνια μετά» είναι μια παράσταση της ομάδας blitz εμπνευσμένη από το «Θείο Βάνια» του Τσέχοφ (1899). Η πρεμιέρα είναι σήμερα, 28/11, στη Φρυνίχου. 10 χρόνια μετά το τέλος του έργου, ο Βάνια, η Σόνια, η Ελένα και ο Αστρόφ ξαναθυμούνται αποσπάσματα της ζωής τους.Τα ξαναζούν, τα διορθώνουν, τα αναπαριστούν. Απομονωμένοι σε έναν απροσδιόριστο χώρο.Η αφήγηση του έργου προωθείται τόσο με τη σκηνική δράση όσο και με κείμενα που προβάλλονται εν είδει υπερτίτλων. Σκηνές από τον «Θείο Βάνια» και πρωτότυπα κείμενα διαστρεβλώνουν την τυπική συνέχεια του έργου και δημιουργούν ένα νέο περιεχόμενο, έναν νέο τόπο και μια νέα ιστορία.
Η ομάδα blitz, 10 χρόνια μετά την ίδρυσή της, μεταξύ θεάτρου και ντοκυμαντέρ, μεταξύ αυτοβιογραφίας και μυθιστορήματος, γράφει ένα καινούριο έργο για την ερωτική επιθυμία, για τη ζωή ως θρίαμβο, για το πώς κανείς γερνάει, για τον φόβο που μεγαλώνει, για το θέατρο, τους διανοούμενους, τη μνήμη, την οργή, την ακινησία της ζωής – αναμιγνύοντας την ιστορία τους με την ιστορία των τσεχοφικών ηρώων, που κουράστηκαν μετά από 100 χρόνια θαυμασμού.
Η «διεθνής» ελληνική ομάδα blitz συνεργάζεται για πρώτη φορά με το Θέατρο Τέχνης. Η παράσταση μετά την Αθήνα θα περιοδεύσει στο εξωτερικό.
Λίγα παραπάνω λόγια
Η θεατρική ομάδα blitz σχηματίστηκε στην Αθήνα, τον Οκτώβριο του 2004, από τους Γιώργο Βαλαή, Αγγελική Παπούλια και Χρήστο Πασσαλή. Η ομάδα blitz σχηματίστηκε με βάση την κοινή πεποίθηση ότι το θέατρο είναι ένας χώρος ουσιαστικής συνάντησης ανθρώπων και ανταλλαγής ιδεών και όχι πια ένας χώρος επίδειξης δεξιοτήτων. Την ανάγκη τους να απαντήσουν στο ερώτημα τι ζητάει η κοινωνία από την τέχνη σήμερα και τι μπορεί να σημαίνει θέατρο στον 21ο αιώνα. Την ισότιμη σχέση των μελών όσον αφορά στη σύλληψη, τη συγγραφή, τη σκηνοθεσία, τη δραματουργία και την πεποίθηση οτι όλα είναι υπό αμφισβήτηση, ότι τίποτα δεν είναι σίγουρο, ούτε στο θέατρο ούτε στη ζωή.
Χρύσα Φωτοπούλου
