Μ' αρέσουν τα κείμενα που κάνουν χαμό με τα ουρλιαχτά τους. Που όλα εκφράζονται με εκείνον τον τρόπο που μπορεί να είναι κοινός τόπος όλων, αλλά ένας θα τον καλοδεί και θα τον φυλακίσει στο για πάντα. Τα μολύβια που έγραψαν τη "Ραμόνα", τη "Στέλλα", το κείμενο για τον Χειμωνά, το "Αχ" ανήκουν στη Γλυκερία Μπασδέκη. Και όσα θα γραφτούν για την απλή χαρά, τον απλό πόνο, τον απλό έρωτα, τον απλό λυγμό θα είναι πάλι από τη Γλυκερία Μπασδέκη. Σίγουρα.
Στην πρεμιέρα ή το πολύ πολύ στη γενική. Τίποτε πιο πριν. Να μια κοιλιά φουσκωμένη, έτοιμα να σπάσουν τα νερά –θα’ναι αγόρι ; θα’ναι κορίτσι; θα’ ναι η γοργόνα η αδελφή του μεγαλέξανδρου; Θα το μάθω δαγκώνοντας νύχια λίγο πριν χαμηλώσουν τα φώτα.
Στη Στελλίτσα ήμουν το πιο νήπιο μες στα νήπια. "Θέλεις να το κάνουμε;" ‘'Ναι θέλω!" απάντησα. Ευγνωμονώ τον Γιάννη (Σκουρλέτη) που δεν μπήκε στη διαδικασία να μου εξηγήσει τις επικινδυνότητες. ΄Εγραφα ένα ταμπλό βιβάν για τη σχολική γιορτή -έτσι το είδα- κι έτσι δεν τρόμαξα.
Στη Ραμόνα ήμουν υποψιασμένη. Τα’ βαλα όλα κάτω και τα γκρέμισα. Είπα πως θα γράψω ένα μεγάλο σκετς για τη συμμαθήτρια μου την Καρυοφυλλιά ,τη διπλανή μου στην Τρίτη Δημοτικού. Και το ’γραψα και είπαν πολλά μπράβο οι δασκάλες και τ’ άλλα τα παιδάκια. Κι όλοι χαρήκαμε κι αγκαλιαζόμασταν.
Κι η Donna Αbbandonata μια μεγάλη αλληλογραφία με τον Θοδωρή (Γκόνη), ένα άγνωστό μου αγοράκι που έμενε στην Καβάλα, ήταν. Τον γνώρισα αμέσως απ’ τις φωτογραφίες κι είπαμε ότι θα κάνουμε παρέα.
Πριν λίγες μέρες, ήμουν στο αχ!- έβλεπα κι άκουγα κι ήταν σαν να μην το έγραψα εγώ. Σαν εγώ να το’ σκασα κρυφά απ’ το σχολείο ,σαν εγώ να χώθηκα εκεί στο υπόγειο του Κακογιάννη κι απέξω μ’ έψαχναν μαμάδες και δασκάλες.
Ένα μικρό κοριτσάκι με αλογοουρά και συλλογή από χαρτοπετσέτες νιώθω πίσω απ’ τη σκηνή. Πίσω, πίσω γυρίζουν τα ρολόγια κι ομορφαίνω μικραίνοντας.
*Το Ίδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης παρουσιάζει την παράσταση "αχ! (ξανά)διαβάζοντας την Κερένια Κούκλα του Χρηστομάνου", από τη bijoux de kant, σε κείμενο Γλυκερίας Μπασδέκη και σκηνοθεσία Γιάννη Σκουρλέτη κάθε Παρασκευή, Σάββατο και Κυριακή.
Χρύσα Φωτοπούλου
