Να σε λένε Μυρτώ, να χωράς μ' αυτό το αισιόδοξο όνομα στον ποιητικό χώρο του Μάριου Χάκκα, να 'σαι πρώτα παιδί και μετά γυναίκα και να ξέρεις ακριβώς πώς "τρώγονται τα μούτρα". Πριγκίπισσα στο Χαλάνδρι κάποτε, φίλη μιας -αντι-πριγκίπισσας- τώρα που ξύπνησε γιατί μόνο οι αφελείς κοιμούνται. "Η Κοιμωμένη που ξύπνησε", η Μυρτώ Πανάγου και όλος ο θίασος (ο σκηνοθετημένος από τον Β. Θεοδωρόπουλο) 20 και 21 Δεκέμβρη θα μας περιμένουν ξύπνιοι στο Θέατρο του Νέου Κόσμου. Καταχωρήθηκε.
Aνοίγεις το μαγικό μπαούλο των παιχνιδιών σου. Χρώματα, μυρωδιές, συναισθήματα ξεπηδούν. Αδημονείς να φτιάξεις τους κόσμους σου, να σε ρουφήξουν μέσα τους. Τρομακτικό το ρούφηγμα, τόσο όμορφο συνάμα. Κάπως έτσι είναι για μένα το θέατρο. Τρομακτικό και όμορφο μαζί. Τάρταρα και Παράδεισοι μαζί.
Γέννημα θρέμμα Χαλανδραία –το αγαπάω τόσο-. Μοναχοκόρη, μοναχοπαίδι, η μικρή πριγκίπισσα Μυρτώ. Κακομαθημένη με ύπουλους μηχανισμούς. Ακόμα ξετρυπώνουν, θέλω να πιστεύω ότι τους τιθασεύω κάπως πια. Πολύχρωμα χρόνια με τις αναταράξεις, ωστόσο, να κάνουν εμφάνιση από νωρίς. Τώρα, ανάμνηση. Τότε, καθημερινότητα. Μόνο κατανόηση πια.
Το θέατρο μέσα σε όλα αυτά χώραγε πάντα. Έπαιζα σε αυτό το γήπεδο από μικρή- σε ευχαριστώ μπαμπά-. Ακόμα δεν έχω καταλάβει, αν ήταν μια κατασταλαγμένη απόφαση ή η ευκολία του τύπου “είναι ο μπαμπάς ηθοποιός, άρα θα γίνω και εγώ”. Δραματική Σχολή Εθνικού λοιπόν, το θέατρο σαν επάγγελμα πια και μια καθημερινότητα που δεν έχει χώρο μόνο για παιχνίδι. Γιατί το θέατρο είναι παιχνίδι, αλλά συνάμα απαιτεί. Πολλά. Και καλά κάνει. Οι Παράδεισοι έχουν και το κόστος τους, μικρή Μυρτούλα. Ναι, ναι τα έφαγα τα μουτράκια μου. Η μικρή πριγκίπισσα έπεσε από το ροζ της σύννεφο. Άλλωστε με την ενήλικη και ώριμη ζωή ουδέποτε τα πήγαινα καλά. Προσπαθώ ωστόσο-αγαπημένο ρήμα-. Και με τούτα και με κείνα, η διαδρομή ξεκίνησε. Χαρές, ήττες, συναντήσεις, απογοητεύσεις, μελλοντικά σχέδια. Και είμαστε ακόμα ζωντανοί, που λέει και το τραγουδάκι.
Και φτάνουμε στο φέτος, σε μια παράσταση ταξίδι. Πραγματικό ταξίδι. Η "Κοιμωμένη Ξύπνησε" και ταξιδεύει ανά την Ελλάδα. Χαίρομαι που με ρούφηξε μαζί της. Χαίρομαι που μετά από καιρό θυμήθηκα πόση ευλογία κουβαλάει η δουλειά μας. Χαίρομαι που μου γνώρισε τη Βιόλα, την ατσούμπαλη μου νεράιδα, που κάθε μέρα μου υπενθυμίζει πως «Το ξέρω ότι εγώ φταίω για όλα. Αλλά δεν μπορεί, θα δείτε, στο τέλος όλα θα πάνε καλά!»
Ίσως, τελικά να ‘χω και εγώ ανάγκη να πιστέψω σε αυτό το happy end. Οι πολλές αναταράξεις βλέπετε..
Κλείνω αυτοαναφορικά με τον αγαπημένο μου Μάριο Χάκκα-απερίγραπτη χαρά που “υπάρχω” σε ποίημα του:
Μυρτώ στη φθινοπωρινή λιακάδα
ανάμεσα στα μικρά πλυμένα βράχια
και τα σπασμένα μάρμαρα.
Την αυγή πέφτει η αυλαία
σβήνει το χαμόγελο
κι αφήνονται τα όνειρα
να περπατήσουν ελεύθερα.
Χρύσα Φωτοπούλου
