Συνήθως οι ηθοποιοί ως πρώτη σκηνική εμπειρία θυμούνται την πρώτη φορά που έπαιξαν . Ο Βλαδίμηρος Κυριακίδης όμως μας περιέγραψε την πρώτη φορά που πάτησε σε μια σκηνή και ένιωσε " ερωτευμένος". Μια πολύ συγκινητική ιστορία από έναν πολύ ευαίσθητο καλλιτέχνη...
Θυμάμαι ήταν το 1979. Θέατρο Αυλαία στη Θεσσαλονίκη με την Πειραματική Σκηνή της Τέχνης Θεσσαλονίκης. Το έργο «Όνειρο καλοκαιρινής νύχτας». Εγώ κρατούσα την ηχητική κάλυψη της παράστασης. Θυμάμαι χειριζόμουνα ένα «μπομπινόφωνο». Ο πρόγονος του μαγνητόφωνου. Στο τέλος μιας παράστασης και αφού το κοινό έφυγε από την αίθουσα πήρα τις μπομπίνες για να τις παραδώσω στα παρασκήνια. Πέρασα από τη σκηνή και εκεί ακριβώς, πίσω από τα σκηνικά, κοιτάζοντας την άδεια αίθουσα, νιώθοντας την εναπομείνασα ενέργεια του κοινού, εκεί βρήκα το σπίτι μου. Εκεί κατάλαβα πώς τα φώτα, τα σκηνικά, η μυρωδιά του σανιδιού, οι τοίχοι του θεάτρου, θα ήταν οι μόνοι συγγενείς που θα με συντρόφευαν στην υπόλοιπη ζωή μου. Ήταν εκείνη η πρώτη φορά που κάτι έστριψε μέσα μου, σαν βίδα σκουριασμένη που ξεβιδώνεται από μαδέρι χτυπημένο από κακοκαιρίες, στρίβει και ξεβιδώνεται και πέφτει στην άγονη Γη για να ξαναγεννηθεί σαν μανδραγόρας και να εμφυτευθεί πάλι μέσα μου και να γίνει οδηγός μου για το «όνειρο πολλών νυχτών» μέσα στο «θεατροκομείο» που κατοικώ εδώ και πολλά χρόνια. Ήταν η πρώτη φορά που ένας άλλος κώδικας με απογείωσε και με προσγείωσε σε μια άλλη υδάτινη χώρα που έπρεπε να ακροβατώ ανάμεσα σε φουρτούνες και μπουνάτσες, ή να επωμίζομαι και να κουβαλώ, σαν άλλος κατάδικος, ερμηνευτικούς λίθους για την κατασκευή της συναισθηματικής σίδηρο-γραμμής, με μόνες αποσκευές την υπομονή και την επιμονή που θα με έφταναν στο σταθμό της καλαισθησίας. Ήταν η πρώτη φορά που ερωτεύτηκα.
Α.Κ.
