Οι πρώτες φορές είναι οι πιο ισχυρές μνήμες. Δεν τις ξεχνάς ακόμη κι αν το παρελθόν κρέμεται από μια κλωστή. Σήμερα, η Κάτια Γέρου περιγράφει στο Onlytheater.gr τη φόρα που πήρε, πριν βγει στο θέατρο της Επιδαύρου, σαν Κασσάνδρα. Ο Κουν ήταν στην καρέκλα του σκηνοθέτη και μοίραζε δέος. Αν την δεις στο "la Strada", στο θέατρο "Βικτώρια" θα αντιληφθείς το δέος που περιγράφει τόσο τρυφερά.
Η πρώτη μου εμπειρία που με σημάδεψε ήταν, όταν τελειώνοντας το τρίτο έτος της σχολής, το ίδιο καλοκαίρι, έπαιξα την Κασσάνδρα, στην Επίδαυρο, στις "Τρωαδίτισσες", σε σκηνοθεσία Κάρολου Κουν.
Με σημάδεψε ανεξίτηλα, γιατί ήμουν πολύ νέα για να επωμιστώ ένα τόσο δύσκολο πράγμα. Γιατί ευτύχησα η πρώτη μου αυτή εμπειρία να είναι κάτω από τις φτερούγες ενός ιδιοφυούς ανθρώπου που σημάδεψε το ελληνικό θέατρο. Επομένως, κινούμουν συναισθηματικά ανάμεσα στο δέος, τη χαρά και τον απόλυτο τρόμο. Σ' αυτή την πρώτη μου εμπειρία οφείλω το γεγονός ότι το δέος εξακολουθεί να με συνοδεύει, μετά από 35 χρόνια δουλειάς. Ο φόβος λιγότερο, αλλά το δέος εξακολουθεί να με συνοδεύει. Θυμάμαι, επίσης, ότι όταν βγήκα σ' εκείνο το γεμάτο με χιλιάδες θεατές θέατρο και προσπάθησα να κάνω ό,τι καλύτερο μπορούσα, είπα μέσα μου "να δεις, που αυτή δουλειά, αυτή μαθητεία δεν έχει τελειωμό".
Και φυσικά είχα απόλυτο δίκιο. Δε μαθαίνεται αυτή η δουλειά. Θες τριάντα ζωές για να μάθεις την αλφαβήτα της. Τι σημαίνει να υποδύεσαι ένα ον, αλλά να μη χάνεις τον ανθρώπινο χαρακτήρα σου. Να μην είσαι ηθοποιός που παίζει. Να είσαι ένα ανθρώπινο πλάσμα που του συμβαίνουν πράγματα. Να μην απαγγέλλεις το κείμενό σου, να μην το δεις περίεργα ή "κάπως". Να το λες αυθεντικά σαν να είναι δικά σου λόγια. Ο ηθοποιός μέχρι τέλους μαθαίνει..
Χρύσα Φωτοπούλου
