Δείτε ένα απόσπασμα από εισαγωγή του Ντάριο Φο:
« Οι γελωτοποιοί κατά το Μεσαίωνα προέρχονταν από το λαό και από το λαό έπαιρναν την οργή του για να του τη μεταδώσουν πάλι πίσω. Ήταν άνθρωποι με έφεση στις μιμητική, στο χορό και το τραγούδι, αλλά ήταν συνήθως καμπούρηδες, άσχημοι, κλπ. Στις αυλές τους χρησιμοποιούσαν για να διώξουν το κακό μάτι. Είχανε το «απυρόβλητο» όσον αφορά τα αστεία τους, όταν όμως ξεπερνούσαν τα όρια τους εξοντώνανε με διάφορους τρόπους: Τους κόβανε τη γλώσσα, τους γδέρνανε, τους καίγανε ζωντανούς ή τους πετάγανε στον πάτο της θάλασσας με βαρίδια. Το 1221 ο αυτοκράτορας Φρειδερίκος Β΄ θέσπισε ένα νόμο που είχε σαν τίτλο «Εναντίον των αθυρόστομων γελωτοποιών». Ο νόμος αυτός επέτρεπε σε όλους τους πολίτες να προσβάλλουν τους γελωτοποιούς, να τους ξυλοφορτώνουν, ακόμα και να τους σκοτώνουν, χωρίς να διατρέχουν κάποιον κίνδυνο να οδηγηθούν στα δικαστήρια και να τιμωρηθούν.»
Αυτά όμως ευτυχώς συνέβαιναν στο Μεσαίωνα…
