Ανήκει στο θίασο του "Λα Στράντα" που αυτόν τον καιρό παίζεται στο θέατρο "Βικτώρια". Ήμουν σίγουρη για τον επίλογο του κειμένου της. Κάτι είδα, κάτι ένιωσα. Δε είναι όλοι οι καλλιτέχνες έτσι, δεν είναι όλοι οι δάσκαλοι έτσι (γιατί η Ε. Κόντα διδάσκει και θεατρική αγωγή σε σχολεία). Δεν περιμένει σε καμιά θεσούλα, ακίνητη. Οργίζεται και στέλνει και στα τσακίδια, άμα χρειαστεί. Ειδικά τώρα που η ατμόσφαιρα μυρίζει μπαρούτη..
Στο κεφάλι μου όλα κομφούζιο, σκέψεις συγκεχυμένες. Η πρόταση να γράψω στη στήλη με βρίσκει εκτάκτως στη Θεσσαλονίκη, ανάμεσα από παραστάσεις-γυρίσματα-αρπαχτές-τρέξιμο, οι γονείς μου με βάζουν ετερόρρυθμο μέλος στην εταιρεία τους. Να εξασφαλιστώ, λέει, για το μέλλον γελάω από μέσα μου και οι ίδιοι δεν το πιστεύουν.
Περπατάω στους δρόμους και νιώθω έρμαιο, από ΤΕΒΕ στην εφορία και τούμπαλιν! Έρμαιο γενικά. Οι καταστάσεις, τα συμβάντα με ξεπερνούν. Παγκόσμια ημέρα κατά του aids χθες -δέσμιοι της όποιας ελευθερίας μας!-, παγκόσμια ημέρα ατόμων με ειδικές ανάγκες αύριο –κι αν σου τύχει;-. Πράγματι την υγειά μας να έχουμε, αυτό, τίποτα άλλο τελικά! Το ξεχνάμε. Α! και εκείνο το ζευγάρι χέρια που θα σε κρατήσουν τα πολλά σε κατσιάζουν, που είπε και ο Θανάσης Βέγγος.
Χθες βράδυ, μου έδωσε ο πατέρας μου σιωπηλά να διαβάσω κάτι σε μια εφημερίδα για έναν γνωστό ηθοποιό, λέει, που παίζει αυτό τον καιρό σε παραστάσεις, στην τηλεόραση, κι όμως για να ζήσει δουλεύει λάντζα! Μου το έδωσε για να μη νιώθω εγώ άσχημα; Για να το πάρω απόφαση να τα παρατήσω; Δεν ξέρω. Απλά μου το έδωσε. Γέλασα και πάλι από μέσα μου. Μια γενιά που τρέχει, που αγωνιά. Μια γενιά που μεγάλωσε σαν να μην υπήρχε αύριο και όντως δεν υπάρχει. Μια γενιά που κατάφεραν να της κόψουν τα φτερά, να την διασπάσουν, να μην της αφήσουν χρόνο και χώρο για σκέψη, να κόπτεται μόνο για το πώς θα τα βγάλει πέρα. Κι εμείς, οι ηθοποιοί, να εργαζόμαστε και αμισθί, για να διανύσουμε χιλιόμετρα στο σανίδι, για να υπάρχουμε. Κι όμως. Υπάρχουμε; Πού είναι τα πολιτικά έργα, την ώρα που μια κοινωνία παραπαίει, που είναι έστω τα κοινωνικά έργα-έργα αφύπνισης που θα βάλουν το θεατή σε σκέψεις, που θα τον τσιγκλίσουν, ας τον ψυχαγωγήσουν έστω, γιατί το χρειάζεται, τώρα περισσότερο από ποτέ.
Ποιον αφορά η δουλειά μας; Πού είμαστε εμείς, ως καλλιτέχνες σε σχέση με την κοινωνία, είμαστε πλάι της ή κλεισμένοι στο δικό μας ιδιόρρυθμο αυτάρεσκο κόσμο μας, μια παρέα από εαυτούληδες που κάνουν το κομμάτι τους; Η Κάτια στο καμαρίνι συμφωνεί μέχρι εκεί! Το "είδος" μας με πληγώνει συνεχώς. Πού είμαστε, όταν πρέπει;
Κατηγορούμε το σωματείο μας πως δεν κάνει τίποτα, αλλά αυτό είμαστε εμείς. Απουσία συνοχής, μύρια κακά έπονται! Κι όμως όλοι μαζί ίσως και να μπορούμε να κάνουμε κάτι, ας προσπαθήσουμε τουλάχιστον…
Την ίδια ώρα ένα νέο παλικάρι χαροπαλεύει -για τα πιστεύω του, για τις πράξεις του (αυτός όμως έκανε κάτι!)-…
προκαταβολικά στα τσακίδια… Προς όλους τους «αγωνιστές» των σαλονιών, τους επαγγελματίες ανθρωπιστές, τις «ευαίσθητες» προσωπικότητες της διανόησης και του πνεύματος. Νίκος Ρωμανός
Δνε μπορώ να τα βγάλω από το μυαλό μου αυτά τα λόγια. Ανήκω κι εγώ σ΄αυτούς!
Προκαταβολικά στα τσακίδια…
Χρύσα Φωτοπούλου
