Η Μ. Παπαδημητρίου έστειλε στο Onlytheater.gr το παρακάτω κείμενο, ξημερώματα Τετάρτης. Η τελευταία εικόνα που είχε στο νου της, όσο έγραφε, ήταν οι πανικόβλητοι νέοι στη ΓΑΔΑ. "Μόλις γύρισα από τη ΓΑΔΑ, όπου έχουν προσαχθεί πάρα πολλοί νέοι από την πορεία και κάποιοι έχουν συλληφθεί." Τα αίματα στο διάδρομο. "Νιώθω οργή και βαθύτατο αίσθημα ευθύνης από την θέση που είμαι σήμερα, αν πάθει κάτι ο Ρωμανός". Αν πάθει κάτι, η ίδια η γη θα σημάνει το S.O.S για να γίνει κόκκινη. Ή κόκκινη από ζωή ή κόκκινη από θάνατο.
Ήταν 9 και μισή, το βράδυ. Πριν από 6 χρόνια, ανήμερα του Αγ. Νικολάου, όταν πέρασα από την Χαριλάου Τρικούπη και είδα φραγμένο το δρόμο. Δε φαντάστηκα πως είχε σκοτωθεί ένα παιδί. Δε θα χωρούσε το μυαλό μου κάτι τέτοιο μέχρι εκείνη τη στιγμή.
Εν συνεχεία νόμισα για ένα διάστημα πως κάτι θα αλλάξει. Ότι δηλ. ο κόσμος θα ξυπνήσει, επιτέλους, και θα διεκδικήσει το δικαίωμά του να έχει λόγο στις αποφάσεις που τον αφορούν. Για τη χώρα. Για την πόλη. Για τον εαυτό του o καθένας. Για τα παιδιά του.
Και όμως δεν έγινε τίποτα καλύτερο. Όλα έγιναν χειρότερα όλο για περισσότερους ανθρώπους. Ένας άνθρωπος αυτοκτόνησε στην πλατεία Συντάγματος -πράξη όχι απελπισίας, αλλά αντίστασης στην κατοχή που ερχόταν για τη χώρα - άλλοι, πάμπολλοι αυτοκτόνησαν από τότε όχι τόσο θεαματικά! Αλλοι πέθαναν αιφνιδίως από την καρδιά τους, όταν τους ανακοινώθηκε πως θα χάσουν το μισθό του, τη σύνταξή τους, ή το σπίτι τους. Αυτοί που τα ανακοίνωναν όλα αυτά -ενώ ήταν απολύτως συνένοχοι της καταστροφής- δεν έχαναν τίποτα. Αντιθέτως, κέρδιζαν θώκους και προοπτικές!
Βέβαια, ο ειδικός φρουρός που πυροβόλησε τον Αλέξη Γρηγορόπουλο καταδικάστηκε. Δεν καταδικάστηκε, όμως, δυστυχώς μόνον αυτός. Τη νύχτα εκείνη καταδικάστηκε στη συνείδηση κάποιων πολιτών αυτής της χώρας μια ολόκληρη γενιά που ήταν τότε 15 χρονών. Καταδικάστηκε χωρίς να το γνωρίζει και ο φίλος του νεκρού παιδιού, ο Νίκος Ρωμανός!
Και αυτό αποδεικνύεται σήμερα με την απεργία πείνας που τον αναγκάζουν να κάνει για το αυτονόητο δικαίωμά του στην φοίτηση. Η ανάλγητη συμπεριφορά του κράτους και του υπουργού δικαιοσύνης συγκεκριμένα απέναντί του…. Αυτό που βιώνει σήμερα ο Νίκος Ρωμανός και τα άλλα παιδιά - κρατούμενοι των φυλακών που απεργούν ως συμπαραστάτες είναι η συνέπεια αυτού του διχασμού που άρχισε να δημιουργείται μεταξύ των πολιτών εκείνο το βράδυ. Με συνένοχους σ' αυτό το παιχνίδι την κυβέρνηση, τα ΜΜΕ και την Τρόικα, που ήρθε λίγο μετά.
Νιώθω οργή και βαθύτατο αίσθημα ευθύνης από την θέση που είμαι σήμερα, αν πάθει κάτι το παιδί! Ξέρω ότι ο ίδιος δεν συμπαθεί την πολιτική μου επιλογή. Ούτε κι εγώ συμφωνώ ίσως με τις δικές του πολιτικές επιλογές, όμως αυτό είναι εντελώς άσχετο από το να θεωρώ αναφαίρετο δικαίωμά του να σπουδάσει στη σχολή που επέτυχε και τον επαίνεσε η πολιτεία γι' αυτό!
Και τώρα αυτή η ίδια πολιτεία τον καταδικάζει σε αποκλειστικό εγκλεισμό Γιατί; Μα από φόβο. Τι υποκρισία! Φοβάται αυτός που μπορεί να συλλαμβάνει τον οποιονδήποτε που έχει μακριά μαλλιά και φοράει σκουλαρίκι, τι; Μια ενδεχόμενη απόδραση! Μα είναι δουλειά της πολιτείας να την αποφύγει ! Δεν μπορεί, εν ονόματι ενός ενδεχόμενου φόβου να μαντρώνει τους ανθρώπους σαν να είναι ζώα σε κλουβιά! Αν πιστεύουν κάποιοι από τους κυβερνόντες πως τα παιδιά είναι ζώα που πρέπει να μπαίνουν σε κλουβιά, τότε τα παιδιά γίνονται αληθινά θηρία και δαγκώνουν. Είναι φυσικό και απολύτως φυσιολογικό.
Η ώρα είναι 3:30 π.μ, Τρίτη προς Τετάρτη βράδυ, 3 Δεκεμβρίου. Μόλις γύρισα από τη ΓΑΔΑ, όπου έχουν προσαχθεί πάρα πολλοί νέοι από την πορεία και κάποιοι έχουν συλληφθεί. Ανεβήκαμε με την Αφροδίτη Σταμπουλή -επίσης βουλευτίνα του ΣΥΡΙΖΑ- και βλέποντας εκείνη ως γιατρός αίματα στο διάδρομο του 6ου ορόφου όρμηξε προς τα παιδιά που ήταν χτυπημένα. Τους είχαν πάρει τα κινητά. Δεν είχαν μιλήσει με τους δικούς τους περίπου από τις 9 το βράδυ που έγιναν οι συλλήψεις! Δεν ήξεραν πόσο θα μείνουν εκεί και ρωτούσαν εμάς! Κανείς δεν τους είχε ενημερώσει για τα δικαιώματά τους! Αύριο προσάγονται στον εισαγγελέα! Δεν ξέρουμε με τι κατηγορίες! Οι γονείς απ' έξω στο ίδιο μαύρο σκοτάδι και άλλοι να ψάχνουν τα παιδιά τους στο νοσοκομείο Γεννηματά!
Ο τρόμος και η αγωνία στα μάτια όλων. Και ο Ρωμανός στην 24 ημέρα απεργίας πείνας! Με ιατρικό ανακοινωθέν που πάρα πολύ ανησύχησε όλους. Και ο υπουργός δικαιοσύνης να μην λύνει το πρόβλημα. Νιώθω οδύνη και ντροπή για τη χώρα μου για τους δημόσιους λειτουργούς, για τους φιλήσυχους πολίτες που βλέπουν παθητικά τα πάντα από την τηλεόραση και πιστεύουν ό, τι ακούνε!
Κατάλαβα καλά, ήδη από το Δεκέμβρη του 2008, ότι η αλήθεια είναι στο δρόμο, στις πλατείες, στους διαδρόμους των δικαστηρίων, στις φυλακές, στις φτωχογειτονιές και όχι στα σαλόνια με τα σύνθετα των τηλεοράσεων. Η αλήθεια είναι εκεί και στις καρδιές μας και στις καρδιές όλων όσοι αδικούνται και δεν μπορούν να το πούν! Αν η κρατική καταστολή αυτού του αισχίστου είδους που ασκεί στο πρόσωπο του Νίκου Ρωμανού δεν σταματήσει άμεσα, με συνέπεια το παιδί να πάθει ανήκεστο βλάβη ή να χάσει τη ζωή του, τότε δεν θα έχουν απέναντί τους μόνο τα παιδιά αλλά όλους μας, όλους εμάς τους εκπροσώπους της δημοκρατίας που θέλουμε η δημοκρατία να λειτουργεί και όχι να μένει κενό γράμμα όπως ήταν στην «Αγωγή του Πολίτη», το βιβλίο μας της έκτης δημοτικού, στην εποχή της χούντας, που μεγάλωσα.
Χ. Φ.
