Ο Βαγγέλης Λάσκαρης είναι ένας νέος σκηνοθέτης και ηθοποιός. Πέρσι ανέβασε με επιτυχία στο Vault την ρομαντική κομεντί της Jane Martin "Jack and Jill" και φέτος την επαναλαμβάνει στο Life n Art Theater. Με τον δικό του τρόπο γράφει για το onlytheater και αναλογίζεται τη σημασία που έχει η τέχνη, όταν η πόλη καίγεται.
2 Δεκεμβρίου 2014, ώρα 23.00
Φεύγω από το θέατρο, η παράσταση έχει τελειώσει κι οδηγώ στο κέντρο της Αθήνας. Πριν ξεκινήσω μου είχε τηλεφωνήσει η Αγγελική και μου είχε ζητήσει να γράψω στο onlytheater για τo έργο που σκηνοθετώ. Σκέφτομαι τι σκατά να γράψω, το θέλει κι αύριο το πρωί, ανάβω τσιγάρο, ανοίγω παράθυρο και κατεβαίνω την Πανεπιστημίου. Η μυρωδιά από τους καμμένους κάδους και τα χημικά γεμίζει τα ρουθούνια μου, πριν λίγο τελείωσε η πορεία για τον Ρωμανό, εδώ γίνεται της πουτάνας κι εγώ πρέπει να μιλήσω για παραστασούλες, ρομάντζα κι έρωτες. Συγγνώμη θα έπρεπε να ζητήσω που η τέχνη μου δε χτυπάει. Δε χτυπάει όσους θα έπρεπε και δε χτυπάει στον παλμό των καιρών παρέα με τις συνειδήσεις των ρομαντικών και των ονειροπόλων.
Προσπαθώ να θυμηθώ τα βλέμματα των θεατών σήμερα, βγήκαν από την αίθουσα πρόσωπα χαμογελαστά, ήρεμα και με μάτια υγρά. Πάλι μας είπαν ότι τους θυμίσαμε τα δικά τους. Ηρεμώ λίγο, δεν μπορεί να είμαι τόσο μαλάκας, δηλαδή μάλλον είμαι, αλλά τουλάχιστον κάτι έκανα καλά ε; Ψιλοδικαιολογώ τον εαυτό μου και με ισιώνω, μπας και παρηγορηθεί το μέσα μου. Αν έκανα κάτι καλό είναι ότι με το έργο δεν έκατσα ήσυχος, το πείραζα, με τσάκιζε και το τσάκιζα. Όσο η Jane Martin ανέλυε τις σχέσεις και γέμιζε με λόγια, πράξεις και γεγονότα τα χαρτιά της, τόσο εγώ αφαιρούσα. Αφαιρούσα σκηνικά, ρούχα, αντικείμενα, θεατρικούς φωτισμούς. Έφτιαχνα άδειο και σκοτάδι και έμεινα στο τέλος των προβών με 5 καφάσια μπύρας και 2 φακούς. Έτσι μου μοιαζούν πιο σωστές οι ζωές μας, άδειες και σκοτεινές. Φτιάχνουμε κόσμους και σπίτια άδεια σαν καφάσια μπύρας, γεμάτα από κέφι που τελείωσε και με ένα φακό ψάχνουμε, ψάχνουμε εμάς και τον άλλον. Έτσι ένιωσαν βολικότερα κι ο Δημήτρης κι η Μαργαρίτα, σκοτεινοί κι άδειοι κι άρχισαν να ζητάνε να φωτίσουν και να φωτιστούν, άρχισαν να ψάχνουν στο σκοτάδι λίγο φως, όπως οι διαλυμένες ψυχές μας ψάχνουν λίγο φως στην αγάπη και στον έρωτα. Τα πρόσωπα τους λάμπουν, ευτυχώς όχι από την οθόνη του laptop, αλλά από το φως του άλλου, το ενδιαφέρον του άλλου μας φωτίζει και το ενδιαφέρον μας αντίστοιχα φωτίζει εκείνον. Άρχισαν να μιλάνε αληθινά για τις άδειες ζωές μας για τα σκοτεινά βλέμματα και τα λόγια της Martin απόκτησαν νόημα και το θεατρικό δρώμενο ουσία. Ευτυχώς που η Martin δεν είναι cosmopolitan, αλλά ρεαλίστρια και βάζει τους πρωταγωνιστές της να πληρώνουν το τίμημα των πράξεων τους, όπως θα συνέβαινε στον πραγματικό κόσμο κι όχι στα studio του Hollywood. Έτσι και οι θεατές γίνονται για λίγο οι ίδιοι Jack and Jill.
Δε νιώθω πολύ καλύτερα, αλλά τουλάχιστον βλέπω ήρεμα πρόσωπα στο τέλος κάθε παράστασης. Κάτι είναι κι αυτό... Πάντα έλεγα πως η αγάπη και η βια είναι οι κινητήριες δυνάμεις την Ιστορίας, για την αγάπη μιλάω με το Jack and Jill και για τη βία στο επόμενο έργο μου, το "Nordos"t. Νιώθω πιστός μαλάκας πριν πέσω να κοιμηθώ... venceremos.
Η παράσταση "Jack and Jill" παρουσιάζεται κάθε Δευτέρα στις 20.00 και Τρίτη στις 21.30 στο Life n Art Theater.
Α.Κ.
