Τη Ρηνιώ Κυριαζή την ξέρουμε ως ηθοποιό. Φέτος όμως μας παραδίδει το πρώτο της θεατρικό έργο, τη " Μεγάλη Άρκτο" που ανεβαίνει σε σκηνοθεσία του Νίκου Φλέσσα στο ΚΕΤ από τις 14 Δεκεμβρίου και γράφει για το onlytheater.
Tο κείμενο της "Mεγάλης Άρκτου" ξεκίνησα να το γράφω όταν ένιωσα πολύ μόνη. Συνήθως έτσι γίνεται, ακούμε να λέγεται πως κανείς δε γράφει όταν είναι ευτυχισμένος, δεν ξέρω ακριβώς γιατί... Μια παλιά γυναίκα όταν τη ρώτησα πώς μπορεί και αυτοσχεδιάζει στίχους μου απάντησε: "τα κάνει κι πόνος τότε... τα μεγαλώνει ο πόνος και τα κάνει και πώς να σου πω... συνδυάζονται..."
Όπως και να 'χει υπάρχουν τέτοιες στιγμές που βρίσκεσαι στο μεταίχμιο... Η ηρωίδα μου αναρωτιέται λοιπόν και χάρις στον Νίκο Φλέσσα που ήταν πάντα δίπλα μου, απαντάει λοιπόν! Και ξεκινάει να περπατάει και θα περπατήσει πολύ για να μπορέσει να τραγουδήσει. Γιατί δεν τραγουδάμε πια, γιατί είμαστε όλοι φάλτσο ι- σ' έναν τόπο γεμάτο μουσική... δεν είναι οι νότες που δεν ξέρουμε, δεν είναι ο χρόνος που δεν έχουμε, δεν είναι η κακή μας εκπαίδευση, μπορεί κι αυτά, είναι που μισούμε τον εαυτό μας... Κι όταν βλέπουμε γύρω μας τον κόσμο να υποφέρει, μισούμε ακόμα πιο πολύ κι αυτούς που 'φτασαν έξω από την πόρτα μας κι εμάς και τον Θεό τον ίδιο... Έχουμε πολλά μπάζα να πετάξουμε, πολλά έργα να γράψουμε, πολλές συγγνώμες να ζητήσουμε για να βγάλουμε ήχο...
Το κείμενο αυτό ήταν ένα κάλεσμα στους συνεργάτες μου να ξεκινήσουμε να προσπαθήσουμε να μιλήσουμε, δέχτηκαν να είναι μαζί μας, με μένα και τον Νίκο Φλέσσα, και έτσι γεμίζουμε κάθε μέρα από μουσική! Και το παράδοξο: στο έργο η ηρωίδα μάς λέει πως η αγάπη πέθανε, πως η αγάπη έγινε αρκούδα που αγκαλιάζει τα μωρά της, πως μόνο εκεί υπάρχει αγάπη... Πήγαμε μέχρι τη σπηλιά της -αλήθεια είναι, κάναμε το καλοκαίρι πρόβες στο βουνό- δεν την συναντήσαμε, αλλά ίσως να μας είδε εκείνη και να μας έκλεισε το μάτι... Το ζώο ή το παιδί που κρύβεται μέσα μας και που μπορεί ακόμα να αγαπήσει.
Α.Κ
