Την Χρυσόθεμη την ξέρω από την Καλαμάτα. Δεν έτυχε να κάνουμε ποτέ παρέα, γιατί εγώ ήμουν "στους μεγάλους" και αυτή "στα πρωτάκια". Πηγαίναμε στο ίδιο δημοτικό σχολείο και μάλιστα τον Μάρτη του 1996 παίξαμε και στην ίδια θεατρική παράσταση. Εγώ ήμουν η Καπετάνισσα και αυτή ένα μωρό κάποιας Σουλιώτισσας. Από τότε κόλλησε με το θέατρο, είμαι σίγουρη. Αυτή την περίοδο συμμετέχει στην παράσταση «Η αυτοκτονία μου» του Δημήτρη Κατσιμίρη σε σκηνοθεσία Δημήτρη Σταμούλη, που παίζεται κάθε Παρασκευή και Σάββατο στον Τεχνοχώρο "Φάμπρικα Athens". Πώς έρχονται τα πράγματα ρε παιδί μου..
Το όνομά μου είναι Χρυσόθεμις, γιατί τη γιαγιά μου την έλεγαν Χρυσούλα και τον παππού μου Θεμιστοκλή. Γεννήθηκα στην Καλαμάτα, τον Φλεβάρη του 1991. Στα 18 μου ήρθα στην Αθήνα για να σπουδάσω στη Νομική, όπου συνέχισα και τις σπουδές κλασικού τραγουδιού, που είχα ξεκινήσει από μικρή.
Κάπου εκεί ήρθε και το θέατρο στη ζωή μου. Ξεκίνησα μαθήματα στο Θέατρο των Αλλαγών όπου έμαθα τις βασικές αρχές της Υποκριτικής και του Αυτοσχεδιασμού. Καθοριστική για μένα ήταν η καθοδήγηση που είχα από τον Ευδόκιμο Τσολακίδη. Στη συνέχεια παρακολούθησα μαθήματα Υποκριτικής με την Ελένη Σκότη στο θέατρο Επί Κολωνώ όπου κατάλαβα ότι η Υποκριτική είναι οι σχέσεις: να ακούς, να βλέπεις, να παρατηρείς πάντα σε σχέση με τον συμπαίκτη σου. Την ίδια χρονιά έγινα βοηθός της Ελ.Σκότη στην παράσταση «Αγαπητή Ελένα». Μέσα απ’ αυτή την εμπειρία είδα πώς δουλεύουν οι επαγγελματικοί θίασοι, τις απαιτήσεις και τις ιδιαιτερότητες του επαγγέλματος. Χρειάζεται να έχεις υπομονή, πειθαρχία και να είσαι έτοιμος να αντιμετωπίζεις τις καθημερινές δυσκολίες που προκύπτουν.
Πολλές φορές αναρωτιέμαι γιατί κάποιος επιλέγει αυτό το επάγγελμα αφού δεν παρέχει καμία σιγουριά ή ασφάλεια. Ανά τρεις μήνες ψάχνει δουλειά, ανά τρεις μήνες παλεύει με τις ανασφάλειές του. Υπάρχει όμως επάγγελμα που να σου προσφέρει ασφάλεια σήμερα; Τουλάχιστον μέσα απ’ την τέχνη ‘’πληρώνεσαι’’ ψυχικά …ένα «Μπράβο», ένα χειροκρότημα και ακόμα περισσότερο η συγκίνηση ή το γέλιο που προκαλείς στο θεατή, σε κάνουν να ξεχνάς τα προβλήματα και να κοιτάς μπροστά.
Το να κάνεις θέατρο είναι για μένα ένας τρόπος αντίστασης σ’ όλο αυτό που ζούμε σήμερα. Είναι συγκινητικό που υπάρχουν ακόμη παιδιά που παλεύουν και διεκδικούν το μέλλον τους. Ένας καλός μου φίλος λέει πως για να παραμείνεις στο χώρο δε χρειάζεται ταλέντο αλλά προσωπικότητα. Προσωπικότητα που να μη σ’ αφήσει να εγκαταλείψεις τα όνειρά σου.
Χρύσα Φωτοπούλου
