Ο Μιχάλης Παλίλης σκηνοθετεί το έργο του Mark Ravenhill «Πισίνα (νερό;)» στο 104, ένα δείγμα του in-yer-face theatre, και γράφει για το όσα τον "ανάγκασε" αυτό το πολύ ιδιαιτερο έργο να συναντήσει.
Ευτυχώς υπάρχουν έργα που σφηνώνονται μέσα σου. Έργα που σε αναγκάζουν. Η «Πισίνα (νερό;)» σε αναγκάζει. Ο Mark Ravenhill σε αναγκάζει. Να συναντηθείς με αυτά που φοβάσαι, με αυτά που θα ήθελες να είχες για πάντα, με αυτά που θες να πεις και με αυτά που έχεις κρύψει. Σε αναγκάζει. Να σε μάθεις. Επώδυνα και λυτρωτικά.
Ευτυχώς υπάρχουν άνθρωποι που σε γνωρίζουν καλά. Η Ντέπυ με γνώρισε με το κείμενο σε μια στιγμή της ζωής μου που ήθελα να μιλήσω για πολλά και για πολλούς. Σε μια στιγμή «οργισμένη» που δεν ήθελα να μιλήσω μόνο για κάτι, αλλά για «όλα». Για όλα αυτά που με συγκινούν και με αφορούν, με εκνευρίζουν και με κάνουν να συνεχίζω να αντέχω.
Πάντα αρχίζεις μόνος. Κατοικείσαι από το έργο και πιστεύεις. Μόνος, με ησυχία, με εικόνες και αγωνία. Και μετά έρχονται αυτοί που θέλεις και θέλουν. Τους μιλάς και τους κάνεις συνένοχους. Και πιστεύουμε όλοι. Και προσφέρουμε ο ένας στον άλλον απλόχερα. Ντέπυ, Αιμιλία, Μάνος, Βάσια, Μαρίζα, Κωνσταντίνος, Ντίνος, Δάφνη, Ιωάννα. Εμπιστοσύνη και γενναιοδωρία. Ομορφιές.
Η παράσταση έχει πάρει το δρόμο της, πια. Κάθε βραδιά που τη βλέπω όμως, με ταράζει. Γιατί με κάνει να μελαγχολώ και να γελάω χωρίς ενοχή, γιατί με κάνει να θέλω να θυμηθώ πώς ήμουν παιδί, γιατί με κάνει να θέλω να ξυπνήσω με παρέα με κάποιον άνθρωπο στο κρεβάτι. Γιατί με κάνει να νιώθω ότι τεντώνω λίγο τα όρια του κόσμου σου, γιατί με κάνει να νιώθω ότι συμβαίνουν πολλά κάθε φορά που δεν ακούγεται αμέσως το χειροκρότημά σου, γιατί με κάνει να νιώθω ότι μπορώ να σου δείχνω τις ρωγμές και τα τραύματά μου - μαζί τρομάζουμε, όλοι έχουμε τέτοια - γιατί ξέρω ότι θα ακούσεις για τα σκοτάδια και τις «φωταψίες» μου, γιατί ξέρω ότι θα μιλήσουμε για όλα αυτά, μετά. Η παράσταση με συγκινεί βαθιά. Γιατί καθημερινά σχεδόν ακούω όταν ξαπλώνω το βράδυ: «Φίλα με. Κάποιος να χώσει τη γλώσσα του μέσα μου… Ελάτε άνθρωποι, ελάτε να ανθρωπιστούμε...». Και βουτάω στην πισίνα μου. Με ή χωρίς νερό. Κάποιες μέρες με, κάποιες μέρες χωρίς. Δεν έχει σημασία. Βουτάω. «Και τότε τα πράγματα δε φαίνονται τόσο τρομερά»…
A.K
