Ο Στέλιος Ψαρουδάκης φέτος συμμετέχει στο "FiT", στο θέατρο "Βικτώρια". Μια παράσταση που πραγματεύεται τις δυσλειτουργικές σχέσεις μεταξύ των ανθρώπων ανεξάρτητα από το φύλο ή τον σεξουαλικό τους προσανατολισμό, τις δύσκολες σχέσεις μεταξύ γονιών και τέκνων ενώ εστιάζει και στις κοινωνικές συνθήκες γύρω από το χρήμα και τις εξαρτήσεις. Στο τέλος του κειμένου του γράφει "τι τυχερός που είμαι" βάζοντάς μας σε σκέψεις για το πόσο σπάνια είναι μια τέτοια φράση..
Η πρόταση για να γράψω αυτό το κείμενο ήρθε κατά τη διάρκεια μιας δύσκολης αλλά πολύ ενδιαφέρουσας φωτογράφισης για μια νέα παράσταση στο Δρομοκαΐτειο. Η αλήθεια είναι ότι αγχώθηκα λίγο, γιατί είμαι από τους ανθρώπους που τα πηγαίνουν καλύτερα με τους αριθμούς, παρά με τις λέξεις. Το τηλεφώνημα, λοιπόν, με πέτυχε πάνω στη στιγμή που παρατηρούσα κάποιους τρόφιμους και αναρωτιόμουν ποιοι είναι τελικά πιο ευτυχισμένοι, οι μέσα ή οι έξω;
Στο δικό τους κόσμο, άραγε, ποια είναι τα πρότυπα της ευτυχίας; Γιατί σίγουρα στο δικό μας τα έχουμε χάσει ή τα έχουμε ξεχάσει, αν τα είχαμε ποτέ. Με αυτή τη σκέψη στο κεφάλι και πολλή κούραση πήγα το βράδυ για παράσταση. Η αλήθεια είναι ότι οι άνθρωποι στο θέατρο και η παράσταση λειτούργησαν λυτρωτικά. Πάνω στη σκηνή όλα ξεχνιούνται και όταν έχεις μάλιστα την τύχη ο ήρωας σου να κερδίζει ένα κομμάτι ευτυχίας, κάτι κλέβεις κι εσύ.
Η παράσταση τελείωσε και ένα νέο ερώτημα καρφώθηκε στο μυαλό μου. Μήπως αυτή η χαρά και η έκσταση που αισθάνομαι πάνω στη σκηνή έρχεται για να αντικαταστήσει την χαρά που λείπει από την πραγματική ζωή; Μήπως αυτό δεν είναι και πολύ σωστό; Τότε εμφανίστηκε μπροστά μου ένας φίλος που ζει πλέον στο Λονδίνο και που προς έκπληξη μου, είχε έρθει να δει την παράσταση. Χάρηκα τόσο πολύ που τον είδα και που είδα στα μάτια του ότι είχε ευχαριστηθεί τις δύο προηγούμενες ώρες. Φεύγω, μου είπε. Ο κύκλος στο Λονδίνο έκλεισε για μένα και ένας νέος ανοίγει στη Βραζιλία αυτή τη φορά. Τι ωραία. Ναι, θα τον βλέπω πιο σπάνια ίσως τώρα, αλλά χαίρομαι που ένας φίλος μου κινείται. Δεν αφήνει την καθημερινότητα να τον τσακίσει. Τολμάει να την αλλάζει.
Γύρισα στο σπίτι αργά και έπεσα στο κρεβάτι ήρεμος. Τι τυχερός που είμαι. Η πραγματικά δύσκολη επιλογή που έκανα πριν κάποια χρόνια να τα παρατήσω όλα και να ασχοληθώ με αυτό το «επάγγελμα» ήταν σωστή. Πιο άλλο επάγγελμα θα μπορούσε να μου χαρίσει μια τόσο πλούσια και ενδιαφέρουσα μέρα; Είχα επικοινωνήσει με τόσους ανθρώπους σε μια εποχή και σε μια χώρα που οι άνθρωποι κλείνονται όλο και περισσότερο στον εαυτό τους κι αυτό δεν μετριέται σε χρήμα. Η επικοινωνία όμως είναι ένα βασικό συστατικό της ευτυχίας. Αυτό μας λείπει σ’αυτή τη ρημαγμένη χώρα.
Αυτή είναι και η «αποστολή» της τέχνης αυτό τον καιρό. Να γίνει η αφορμή οι άνθρωποι να βρίσκονται και να επικοινωνούν για να μπορέσουν μετά να βρουν τη δύναμη και την τόλμη να αλλάξουν αυτό ή αυτούς που τόσα χρόνια τους βασανίζουν.
Χρύσα Φωτοπούλου
