Ο εξορισμός του συναισθήματος δεν είναι αισθητική αντίληψη, δεν είναι στυλ ή φόρμα, δεν είναι τεχνική, είναι μια πολιτική πράξη, που συμφέρει το σύστημα. Αν μπορείς να αισθάνεσαι, να κλαις όταν πονάς, να φωνάζεις όταν αδικείσαι, να ερωτεύεσαι χωρίς να φοβάσαι ότι θα χάσεις την ελευθερία σου, να θυμώνεις, να γελάς, τότε είσαι άνθρωπος. Και τότε γίνεσαι επικίνδυνος. Γιατί οι άνθρωποι μπορεί και να σηκώσουν το κεφάλι.
Δεν είναι η οικονομική κρίση, που σαφώς υπάρχει, υπεύθυνη για τα όσα μας συμβιώνουν. Είναι αυτή η βαθιά προσωπική διατάραξη που μας εγκλωβίζει στον μικρόκοσμο μας και μας κάνει να ξεχνάνε, να υπομένουμε ή να αδιαφορούμε για το κοινωνικό πλαίσιο. Μας μετατρέπει σε όντα χωρίς συν-αίσθημα, και τα ασυναίσθητα πλάσματα δεν μπορούν να είναι ούτε πολίτες με συνείδηση.
Η τέχνη και το θέατρο θα αντισταθεί; Ή θα τροφοδοτήσει αυτή τη λογική, καλυπτόμενο πίσω από την αναζήτηση νέων τρόπων έκφρασης; Ναι, πάντα χρειαζόμαστε νέους τρόπους έκφρασης, δηλαδή κάτι που να μπορεί να δώσει μορφή και εικόνα στα όσα μας συμβαίνουν. Σήμερα δυστυχώς το θέατρο βιώνει αυτή τη συναισθηματική ακαμψία, ακολουθώντας το «ρεύμα». Γιατί το συναίσθημα και η συγκίνηση να θεωρούνται μπανάλ άραγε; Γιατί στο θέατρο δεν πρέπει να φωνάζουμε, να κλαίμε, να βουρκώνουν τα μάτια μας; Για να μη θυμίζουμε ίσως στους θεατές ότι κάπως έτσι θα έπρεπε να είμαστε; Άνθρωποι που μπορούν να χαίρονται με τα μικρά ή τα μεγάλα της ζωής, να καταρρακώνονται στις τραγωδίες της, να υποφέρουν, να μην είναι πάντα «καλά», να ουρλιάζουν, να θυμώνουν, να αγαπούν… Μήπως η τέχνη θα έπρεπε να μας θυμίσει πώς είναι η αληθινή μας φύση; Οι καλλιτέχνες βέβαια ζουν σε αυτή την κοινωνία και υποφέρουν κι οι ίδιοι από αυτή τη συναισθηματική απραξία, αλλά μήπως ήρθε ή ώρα να αντιταχθούν τουλάχιστον αυτοι, τουλάχιστον μέσα στους τέσσερις τοίχους ενός θεάτρου; Γιατί από κάπου πρέπει να ξαναρχίσουμε για να ανακτήσουμε την ανθρωπιά μας και την αθρωπίλα μας μαζί.
Θα ήθελα να δω ανθρώπους στη σκηνή να γίνονται κομμάτια, κι ας είναι και υπερβολικοί, κι ας είναι και εκτός μόδας. Θα ήθελα να ακούσω φωνές που πάλλονται και είναι και μελό. Γιατί είναι καλύτερο να είσαι μπανάλ, παρά τίποτα…
Α.Κ
