Η Μαρία Τζάνη έχοντας το μοτίβο της θετικής έκβασης στο μυαλό της, όπως, άλλωστε, όλοι όσοι γεννήθηκαν στην Κρήτη, παραμένει παιδί με όνειρα (γι' αυτό γίνεται, με επιτυχία, μια ωραία ανήλικη στη "Ζέβρα πιτζάμα") και βεβαιότητες. Κρατάει τα κεριά της αναμμένα, αδιαφορώντας για ό,τι μπορεί να τους στερήσει το φως.
Γεννήθηκα ένα ζεστό, πολύ ζεστό καλοκαίρι στην Κρήτη. Όσο μεγάλωνε η κοιλιά της μαμάς μου, τα χέρια μου και τα πόδια μου ακούμπαγαν το ακορντεόν, που είχε στην αγκαλιά της, μαθαίνοντας μουσική σε παιδιά. Ο μπαμπάς μας εκεί, ζωγράφος- καλλιτέχνης εκείνος, απ’ την κορφή ως τα νύχια. Οι δυό τους, εκτός από μένα, το σπίτι μας και τον αδερφό μου, που ήρθε αργότερα, είχαν και ένα μαγαζί- βιβλιοπωλείο!
Ακούγαμε μουσική όλη μέρα, πουλούσαμε βιβλία και δίσκους μουσικής όλη μέρα, χορεύοντας…
Στα δυο μου, στήθηκα στα πόδια μου και φώναξα, μέσα απ’τις καφέ μπούκλες στο κεφάλι, «Άστο μόνο του». Από τότε άρχισα να παλεύω με τα όνειρα και τις πράξεις μου. Άλλοτε, πιστεύοντας σ’ αυτά και άλλοτε αμφισβητώντας τα, μα πάντα διεκδικώντας τα!
Μια ζωή χαρούμενη, ξέγνοιαστη! Έπαιζα θέατρο στο σπίτι, στη γειτονιά, στο σχολείο, στο πανεπιστήμιο και μια μέρα στη «Δραματική του Θεάτρου Τέχνης» και μετά…
Κάθε φορά που ήμουν στεναχωρημένη γιατί κάτι δε μου πήγαινε καλά, έκλεινα τα μάτια μου και με φανταζόμουνα με μια τσάντα στο χέρι να πηγαίνω στο θέατρο για πρόβα, για παράσταση… Και όλα μου περνούσαν!
Σήμερα, προσπαθώ να κρατήσω αναμμένη εκείνη τη φλόγα μέσα μου, ίσως γιατί αυτό που φανταζόμουνα ήταν «αρκετά» διαφορετικό απ' την πραγματικότητα. Θα προσπαθώ να κρατάω τα κεριά μου αναμμένα, ακόμα και αν αυτός ο κόσμος σήμερα φωτίζεται με αστραπές...
-Μαρία, ποιος "τράβηξε" τη φωτο. με το αυτοκινητάκι;
-Εγώ (γέλια..)
Χρύσα Φωτοπούλου
