Η Ειρήνη Στείρου σπούδασε Αρχιτεκτονική στη Θεσσαλονίκη και Κινηματογράφο στο San Francisco. Διακρίθηκε με το βραβείο Murphy and Cadogan για νέους καλλιτεχνες απο το San Francisco Foundation. Χειροκροτώ τη χαρά που νιώθει, επειδή είναι κομμάτι μιας ομάδας και μιας ιδέας.
Σε μια κινηματογραφική αίθουσα τα φώτα σβήνουν και οι θεατές παραδίδονται ομαδικά στο ίδιο όνειρο. The screen is a flickering mind. Αυτή τη συνθήκη του σκοταδιού σκέφτομαι κάθε φορά που επισκέπτομαι την πρόβα μιας θεατρικής παράστασης, για την οποία θα πρέπει να δημιουργήσω βιντεο-προβολές. Mπαίνοντας στην αίθουσα, όπου τα φώτα της πλατείας είναι σβηστά και υπάρχει μόνο ο φωτισμός σκηνής, η ακαταστασία της πρόβας, το χάος πριν από την τάξη, συνειδητοποιείς ότι το τελικό έργο "συμβαίνει" μπροστά στα μάτια σου. Είσαι "παρούσα" στη γέννησή του και εκεί συνήθως έρχονται οι πρώτες εικόνες…
Σε γενικές γραμμές, έχω μεγάλες αντιστάσεις στη συμμετοχή βίντεο-προβολών σε μία παράσταση. Θεωρώ ότι η παράλληλη συνύπαρξη δύο διαφορετικών μορφών δραματικής αφήγησης οδηγεί συχνότερα σε σύγκρουση, παρά σε αρμονική συνύπαρξη. Η παρουσία βιντεοπροβολών είναι μια καινοτομία, που πολλές φορές μου φαίνεται περιττή και παράταιρη, γι’αυτό και αναζητώ αρχικά την απόλυτη βεβαιότητα της/του σκηνοθέτη ότι αυτό το μέσο είναι απαραίτητο για να υλοποιήσει το όραμά του. Θέλω να είμαι βέβαιη ότι το έχει απολύτως ανάγκη για να πει την ιστορία της/του.
Μέσα από τη διαδικασία δημιουργίας μιας προβολής έχω ανακαλύψει συγκλονιστικό αρχειακό υλικό: Φουτουριστικές διαφημίσεις της δεκαετίας του ’60, την ύπαρξη ενός αθλήματος της δεκαετίας του’ ,το οποίο ονομάζεται Horse Diving και είναι ένας "κουλός" συνδυασμός καταδύσεων και ιππασίας, ζέπελιν που παίρνουν φωτιά στον αέρα, αντικατασκοπευτικά φιλμ, κ.α. Και όταν γυρίζουμε πρωτότυπο υλικό, νιώθεις πολύ ελεύθερος να σπάσεις συμβάσεις και να πειραματιστείς με τα μέσα.
Λίγο πριν την αυλαία, έρχεται η στιγμή της δημιουργίας των video cues. Σ’εκείνο το σημείο, εγώ αρχίζω να σκέφτομαι ότι όλοι όσοι ασχολούνται με το θέατρο είναι τρελοί, είτε στην καλύτερη περίπτωση ψυχαναγκαστικοί. Είναι η στιγμή του "τεμαχισμού", το τελικό μοντάζ με τη σκηνική δράση, τα φώτα και τον ήχο, η στιγμή που αποχωρίζεσαι τις εικόνες σου. Μερικές μέρες μετά και πολλούς καφέδες αργότερα, είναι όλα έτοιμα για να σβήσουν τα φώτα, σε μια θεατρική, αυτή τη φορά, αίθουσα, όπου οι θεατες δε θα παραδοθούν όλοι στο ίδιο όνειρο, αλλά θα συμμετέχουν όλοι σε μια συλλογική εμπειρία που θα τους ενώσει ή θα τους διχάσει.
Είναι η στιγμή που χαίρεσαι, που ήσουν και εσύ κομμάτι μιας ομάδας και μιας ιδέας.
(*Φωτογραφία: Νικόλας Κουμουνδούρος)
Χρύσα Φωτοπούλου
