H Δήμητρα Αράπογλου σκηνοθετεί στην Αθηναΐδα το έργο του Θαλή Σταθόπουλου "Το τρένο για τον Άγιο Μαρτίνο", ένα έργο για την κρίση. Τέσσερις άνθρωποι, ένα τρένο, ένας ή και περισσότεροι προορισμοί, η ανάγκη για φυγή, αλλά πάνω απ' όλα η αναζήτηση της ελπίδας. Η Δήμητρα μας διηγείται την περιπέτεια της παράστασης...
Δύο χρόνια πριν, με αφορμή ένα διαγωνισμό θεατρικών κειμένων με θέμα : «Το Πάθος» - έδωσα στο Θαλή Σταθόπουλο 4 ιστορίες «πάθους» – 4 άνθρωποι (2 γυναίκες και 2 άνδρες), ο καθένας διηγείται την ιστορία του- ίσως να είναι κλεισμένοι σε ένα βαγόνι τρένου .
Όπως συμβαίνει πάντα στις συνεργασίες μας με το Θαλή, οι ιστορίες αυτές έγιναν θραύσματα- και το θέμα μετατέθηκε αλλού– στην απεγνωσμένη με οποιονδήποτε τρόπο προσπάθεια του ανθρώπου να επιβιώσει, να κρατηθεί στη ζωή και να μη χάσει τα κεκτημένα του. Και όταν ξαφνικά βλέπει να του τα παίρνουν και να χάνονται το ένα μετά το άλλο (το τρένο σταματάει, δεν προχωράει ή πάει πολύ αργά, δεν έχει αέρα, δεν έχει νερό, δεν έχει οδηγό) κλείνεται μέσα σε μια παραποιημένη πραγματικότητα.
«Το Τρένο για τον Άγιο Μαρτίνο» ήταν εκτός θέματος, θα έλεγα, σε σχέση με «Το Πάθος», αλλά πολύ ενδιαφέρον και σύγχρονο. Για άλλη μια φορά θα ψάχναμε τα όρια ανάμεσα στην πραγματικότητα και το φανταστικό, μεταξύ αλήθειας και ψέματος, αλλά από άλλη διαδρομή.
Για περίπου ένα χρόνο, περιπλανήθηκε ως πρόταση σε Φεστιβάλ, Θέατρα και γενικά έψαχνε οικονομικούς πόρους. Αλλά λεφτά δεν υπήρχαν. Σ' αυτό το ταξίδι της αναζήτησης στο τρένο ανέβηκαν και άλλοι επιβάτες. Η αναμονή όμως για την πραγματοποίηση, τους ανάγκασε να κατεβούν από το βαγόνι.
Ένα χρόνο μετά βρέθηκαν οι 4 τελικοί επιβάτες, η Ινώ και ο Στέφανος, πιστοί μου φίλοι και συνεργάτες από τον Ταρντιέ- ο Γιάννης που έχουμε κάνει παρέα ταινίες και στο τέλος η Φιλιώ, η πιο νέα στην παρέα και με πλεονέκτημα να συνδυάζει και το χορό με την ηθοποιία.
Οι βασικοί συντελεστές είναι η ομάδα μας- η ομάδα που μας υποστηρίζει πάντα σε όλες τις μέχρι τώρα δουλειές- η Αναστασία- ο Σταμάτης – ο Μάριος- η Μαρία. Σε αυτούς προστέθηκε η Πέρσα και η Βιολέττα, που σπουδάζουν ακόμη στο Λονδίνο και ενθουσιάστηκαν με την ιδέα να δουλέψουν πάνω στο ίδιο θέμα.
Το Αμερικάνικό Κολλέγιο DEREE και η Κατερίνα στήριξαν αμέσως την προσπάθεια- μας παραχώρησαν το χώρο για πρόβες- μας δάνεισαν κοστούμια από το βεστιάριο τους και μας σύστησαν τη Νίκη, μαθήτρια ακόμη, για να με βοηθήσει στην πραγματοποίηση της παράστασης.
Έλειπε ένας βασικός παράγοντας για να πραγματοποιηθεί η παράσταση: ο χώρος του Θεάτρου - ο Γιάννης, μόλις είχε αναλάβει την Μουσική Σκηνή της Αθηναΐδας- ήταν να ανοίξει το 2015- την άνοιξε πιο νωρίς και υποστήριξε αυτή την προσπάθεια.
Το πρόγραμμα και το Βιβλίο. Η Άννα καλή μου φίλη, φιλοτέχνησε για άλλη μια φορά το πρόγραμμα και την αφίσα της παράστασης και ο Θόδωρος στήριξε το έργο και κυκλοφόρησε το βιβλίο στις Εκδόσεις Κάπα.
Μετά από μεγάλες εντάσεις, συνέπεια της μεγάλης πίεσης χρόνου, καταφέραμε να κάνουμε μια πολλή ωραία Πρεμιέρα την περασμένη Κυριακή 7/12 και Το Τρένο για τον Άγιο Μαρτίνο ξεκίνησε- με πολλούς φίλους και αγνώστους να υποστηρίζουν το ξεκινημά του.
Ένα μεγάλο ευχαριστώ σε όλους– χωρίς αυτούς η παράσταση δε θα γινόταν. «Σ’ αυτούς τους δύσκολους καιρούς , ποιoς ακούει μουσική πια;»
Α.Κ
