O Γιάννης Καπελέρης αποφοίτησε από τη Δραματική Σχολή του Θεάτρου Τέχνης. Έχει μια αύρα παλιάς εποχής, σαν να ξεπήδησε από άλλες δεκαέτιες. Κάτι μελαγχολικό και ευγενικό ταυτόχρονα... Είναι σε σύγχυση μόνιμη, αλλά δε φοβάται, γιατί πλέον είμαστε πολλοί. Μετά από πολλές καλές συνεργασίες και μια υποψηφιότητα για το Σταυρό του Χορν, φέτος συμμετέχει στην παράσταση "Ιμμάνυελ Καντ" του Τ. Μπέρνχαρντ που θα ανέβει στο Θέατρο Τέχνης- Φρυνίχου σε σκηνοθεσία Γ. Περλέγκα και αναρωτιέται τι θα του αποκαλύψει η ενασχόλησή του με τον μεγάλο διαφωτιστή.
Πρώτη συνάντηση.
Ο Τόμας Μπέρνχαρντ(ωχ! δύσκολος , αλλά μ' αρέσει) φέρνει στο σήμερα έναν φιλόσοφο του 18ου αιώνα (α! να ξαναδιαβάσω τους διαφωτιστές) και μέσα από τη συναναστροφή του με “αρρωστημένα” μυαλά (μμ..να αποφύγουμε την υπερβολή) και με χιούμορ(α ωραία! ευχάριστο θα είναι) πικρό (ναι;), θρηνεί (α! δεν είναι κωμωδία) για την αντιπνευματική (μμ..πώς το επικοινωνείς τώρα αυτό, χωρίς να γίνεις διδακτικός) εποχή που βιώνει ο “δυτικός” άνθρωπος (φτου! δεν έχω μπαταρία στο κινητό). Θέλει πολλή δουλειά για να φτιάξουμε έναν τέτοιο κόσμο. Και τελειώνει η πρόβα και φεύγω από το θέατρο.Και εκεί μεταξύ Φρυνίχου και Κεραμεικού, εκεί μεταξύ καναπέ και τηλεόρασης, τσιγάρου και βιβλίου, συζήτησης και σαχλαμάρας, παρέας και επιστροφής στο σπίτι, συνειδητοποιώ ότι κάτι δεν πάει καλά. Μήπως δεν έφυγα ποτέ από το θέατρο; Ή... μήπως τελικά ξέρω κι εγώ κάτι από αυτό το έργο; Πρέπει να θυμηθώ όλες τις σκέψεις που έκανα σήμερα….. Σύγχυση, είμαι σε μια μόνιμη σύγχυση… Δε φοβάμαι όμως, γιατί είμαστε πια πολλοί.. Η κατάθλιψη ΘΕΡΙΖΕΙ! Άλλοι πιο βαριά περιστατικά, άλλοι στα πάνω πάνω.. Ωραία,και τώρα που κατακτήσαμε αυτό το περιβόητο ψυχολογικό στάδιο της αποδοχής ,θα κάνουμε κάτι;Ωραία τα λόγια,ο θυμός,η απογοήτευση,τα θύματα και οι θύτες αλλά θα κάνουμε κάτι;;; Αν δε σταματήσω τώρα, δε θα κοιμηθώ ποτέ. Άυριο στην ανάγνωση μπορεί κάτι να φανερωθεί... Ξεφυλλίζοντας το έργο, είδα κάτι για αλήθεια και πραγματικότητα.. για να δούμε.. θα δούμε;
Άντε καληνύχτα...
A.K
