Αγαπώ τη φωτογραφία γιατί έχοντάς την μπροστά μου μπορώ να δημιουργήσω όσες εικόνες θέλω. Μια προ-παράσταση φτιαγμένη από μένα με αφορμή μια μόνο εικόνα. Ο Γιώργος Αλεξανδράκης θέλησε να μου μιλήσει για τη φωτογραφία στο θέατρο και εγώ τον άκουσα με προσοχή..
Δεν υπάρχουν προϋποθέσεις για το δικαίωμα πρόσβασης στον κόσμο της φωτογραφίας ποιoς θα ορίσει τον τρόπο ζωής του άλλου, το τι, δηλαδή, τον κάνει να νιώθει ζωντανός...
Το θέατρο και η φωτογράφιση κάποιας θεατρικής παράστασης είναι μία διαδικασία που προσωπικά με ενεργοποιεί ευχάριστα. Μου δίνει τη χαρά να αισθάνομαι μέρος ενός έργου, να βιώνω συναισθήματα άγχους, χαράς, αλλά και να μπαίνω σε διαφορετικούς ρόλους, αφού για να τους καταγράψω στο φακό μου, χρειάζεται αρχικά να τους κατανοήσω. Κάθε παράσταση που φωτογραφίζω, την αισθάνομαι σαν ένα κομμάτι μου, καθώς την ακολουθώ πάντα σε όλα της τα βήματα. Δεν πρόκειται ακριβώς για δουλειά, αλλά για ένα ταξίδι και ένα όνειρο που πραγματοποιείται.
Οι ηθοποιοί και οι σκηνοθέτες με δίδαξαν τι θα πει να δουλεύεις σκληρά και το πόσοι κόσμοι βρίσκονται πίσω από ένα τελικό αποτέλεσμα. Κόσμοι γεμάτοι χιούμορ, γέλια, δάκρυα, πόνο. Αντιμετωπίζω πάντα τους ηθοποιούς σαν «ήρωες». Η έκθεση στο διαφορετικής κάθε φορά ψυχοσύνθεσης κοινό, ε δεν είναι και το ευκολότερο πράγμα. Και αν τα ωραιοποιώ τα πράγματα, είναι που έχω βιώσει αμέτρητες όμορφες στιγμές κατά τη διάρκεια του αγώνα των εκάστοτε συντελεστών για ένα αξιοπρεπές αποτέλεσμα.
Είχα την τύχη μέχρι στιγμής να συνεργαστώ με κάποιους ανθρώπους – καλλιτέχνες, που σε άφηναν ελεύθερο να εκφραστείς, που είχαν τη διάθεση να ακούσουν τις ιδέες σου και που το τελικό αποτέλεσμα της φωτογραφίας ήταν, εν τέλει, το αποτέλεσμα μιας ομαδικής δουλειάς.
Άτυχες στιγμές υπήρχαν επίσης, όπως και στιγμές που η φωτογραφία παραποιήθηκε με λάθος τρόπο, με υπερβολή και με κανέναν σεβασμό, όμως αυτά είναι μηδαμινά, όταν η χαρά που εισπράττεις γενικώς μέσω της δουλειάς αυτής, είναι σαφώς μεγαλύτερη.
Και τι άγχος αυτό πριν την ημέρα της φωτογράφισης, κάθε φορά να αισθάνομαι σαν να πηγαίνω πρώτη μέρα στο σχολείο, να αισθάνομαι παιδί στην ψυχή! Πόσο όμορφο συναίσθημα παράλληλα να βλέπεις όλους τους ηθοποιούς να γίνονται συνοδοιπόροι στο ταξίδι αυτό!
Ο φωτογράφος δεν κάνει κλικ απλά, ο φωτογράφος διαβάζει, παρατηρεί, συμμετέχει και αγαπάει το θέατρο και τους συντελεστές του. Αν λείπει κάτι από αυτά, τότε αυτό που αποτυπώνει δεν είναι οι ρόλοι, αλλά η προσωπική του ματαιοδοξία. Και δεν είναι δύσκολο να πέσει κανείς σε αυτή τη λούμπα, αρκεί να το συνειδητοποιήσει νωρίς και να ξεφύγει.
Μέχρι και σήμερα, ουδέποτε δέχτηκα να κλείσω μία φωτογραφική δουλειά μόνο και μόνο για να εμπλουτίσω το portfolio μου. Στις περιπτώσεις που μου ζητείται εκ νέου να φωτογραφίσω μια θεατρική δουλειά, πάντα παραπέμπω την παραγωγή στον φωτογράφο που την είχε πραγματοποιήσει εξαρχής. Αν για τους δικούς του λόγους δεν δέχεται, τότε την αναλαμβάνω με περισσότερο από συνήθως στρες, μην τυχών και γίνει αντιγραφή ή ένα αρκετά όμοιο αποτέλεσμα.
Καθημερινά βλέπω αμέτρητες φωτογραφίες. Κάποιες μου αρέσουν, κάποιες τις ζηλεύω κιόλας, κάποιες άλλες δεν με ελκύουν και άλλες με απωθούν. Όπως και να χει, προσπαθώ πάντα να σέβομαι τη δουλειά των άλλων και να μην την υποτιμάω. Αυτό που κάνω, είναι να παίρνω τη δική μου μηχανή και να φωτογραφίζω. Αυτή είναι και η δική μου ψυχοθεραπεία.
Περισσότερο αγαπώ τις φωτογραφίες που προέρχονται από ανθρώπους που η ηθική και η αξιοπρέπειά τους διαφαίνεται μέσα από αυτές.
Χρύσα Φωτοπούλου
