O Ιωσήφ Βαρδάκης φέτος σκηνοθετεί δύο παραστάσεις, η μια «Πατρίσια Χάισμιθ: Εισαγωγή στο Σασπένς» του π. Χριστόπουλου στο 104 με τη Ρούλα Πατεράκη στο ρόλο της αινιγματικής συγγραφέα, και η δεύτερη μια μαύρη κωμωδία, το «Κρέας», του Πίτερ Στρόαν στο Αγγέλων Βήμα. Δυο έργα που αλληλοσυμπληρώνονται, όπως μας λέει, καθώς ακροβατούν κωμικοτραγικά στα όρια της ανθρώπινης φύσης.
Τη Χάισμιθ τη «γνώρισα» στα 21 μου, όταν διάβασα το «Ξένοι στο Τρένο». Ήμουνα πολύ «κουλτουριάρης» μικρός. Δε διάβαζα καθόλου αυτό που αποκαλείται «αστυνομική λογοτεχνία». Ούτε που θυμάμαι ποιος μου τη σύστησε. Θυμάμαι πολύ καλά όμως πως όταν διάβαζα το βιβλίο, είχα ενθουσιαστεί. Στη συνέχεια κυνηγούσα τα βιβλία της. Ό,τι δικό της κυκλοφορούσε στα ελληνικά, φρόντιζα να το πάρω και να το διαβάσω αμέσως. Έτσι, όταν ο Παναγιώτης Χριστόπουλος μου μίλησε για την ιδέα ενός έργου που θα είχε για θέμα του τη Χάισμιθ, ενθουσιάστηκα.
Ο Παναγιώτης έγραψε ένα εξαιρετικό έργο. Κάτι ανάμεσα σε σεμινάριο δημιουργικής γραφής, θρίλερ και ψυχολογικό πορτρέτο και όλα αυτά, με σαρκαστικό χιούμορ. Μια πολυεπίπεδη σύνθεση, που αποδίδει υπέροχα την ψυχολογία της Χάισμιθ: μισάνθρωπη, μισογύνης, μοναχική με μια δόση παράνοιας. Όπως λέει κι η ίδια στο έργο, «το κουσούρι που σου αφήνει αυτή η δουλειά, είναι να σκέφτεσαι το χειρότερο για τους ανθρώπους». Και στη συνέχεια είχα την ευτυχία να δεχτεί η Ρούλα Πατεράκη να ερμηνεύσει το ρόλο. Μια ταλαντούχα γυναίκα, στο ρόλο μιας άλλη ταλαντούχας γυναίκας.
Ευτύχησα να έχω την Μαρκέλλα Γιαννάτου, τον Ευθύμη Γεωργόπουλο και τον Νίκο Μαυράκη, στους ρόλους των μαθητών της αλλά και την πλήρη στήριξη του Θεάτρου 104 στην παραγωγή.
Παράλληλα μου προτάθηκε ακόμα μία «μαύρη κωμωδία». Το «Κρέας», του Πίτερ Στρόαν είναι ένα ιδιαίτερο έργο. Μια φαρσοκωμωδία, που καταλήγει σε πολύπλοκο δράμα. Ένα πολύ ενδιαφέρον μείγμα με μια δυνατή ομάδα ηθοποιών. (Γιάννης Μάνιος, Ακίνδυνος Γκίκας, Δημήτρης Λιακόπουλος, Νικόλας Μπράβος και Κωνσταντίνος Μούτσης.)
Οι δύο παραστάσεις αυτές, είναι σχεδόν συμπληρωματικές. Στο «Πατρίσια Χάισμιθ: Εισαγωγή στο Σασπένς», μέσα από τη Χάισμιθ, περιγράφεται η ψυχολογία του κάθε ανθρώπου με καλλιτεχνικές ανησυχίες. Το πώς η δημιουργική έκφραση επηρεάζει την καθημερινότητα μας και τη δομή της σκέψης μας, αλλά και το πώς αυτή η επιρροή είναι αμφίδρομη. Στο «Κρέας», απλοί άνθρωποι με όνειρα και φιλοδοξίες, έρχονται αντιμέτωποι με την πραγματικότητα και με τα όριά τους. Και είναι κέρδος που και στις δύο παραστάσεις, το τραγικό, περικλείεται σε ένα κέλυφος από χιούμορ.
A.K
