Κάποτε, στους κύκλους των θεατρανθρώπων, υπήρχαν τα αγαπημένα φιντανάκια των πρωταγωνιστών, σκηνοθετών, θιασαρχών. Νέοι ηθοποιοί με ταλέντο και ομορφιά, που οι αστέρες της εποχής τους είχαν από κοντά και τους «έκλειναν» στη διανομή κάθε σεζόν. Παράλληλα, στο «πουσάρισμα» βοηθούσαν περιοδικά και εφημερίδες, θετικά διακείμενα απέναντι στους «προστάτες» τους. Σήμερα, τη θέση των αγαπημένων νέων ηθοποιών που βρίσκονται στο απυρόβλητο, έχουν πάρει νέοι σκηνοθέτες, οι οποίοι υπερεκτιμώνται από διευθυντές, κολακεύονται από ηθοποιούς, υπερεκθειάζονται από δημοσιογράφους κι αν επιχειρήσεις να τους «κριτικάρεις», βρίσκεις όλο αυτό το οργανωμένο κύκλωμα, απέναντί σου. Η γνώμη του κοινού λίγο μετράει, αφού η ασυλία που τους παρέχει το «σύστημα», δεν την αφήνει να ακουστεί.
Και δεν αντιτάσσομαι στα σκηνοθετικά σχέδια των νέων δημιουργών. Αντιθέτως, έχω δει σπουδαίες ιδέες να ξεφυτρώνουν απ’ τα κεφάλια τους, εκτελεσμένες με περίσσευμα έμπνευσης. Επειδή, όμως, παρακολουθώντας τους, ένιωσα (εξαιρώντας τη δική μου άποψη) εκ μέρους του κοινού, το αίσθημα, είτε της μη κατανόησης, είτε της απόλυτης βαρεμάρας και άκουσα τα μετέπειτα αρνητικά σχόλια στα πηγαδάκια των φουαγιέ, αναρωτήθηκα γιατί ποτέ, τέτοια σχόλια, δε φτάνουν να γραφούν σε κριτικές των εφημερίδων. Άλλωστε, τα λάθη και οι αστοχίες δεν είναι ανεπίτρεπτα. Τα «χάδια», όμως, και η «υπερπεριφρούρηση» από τους φύλακες-αγγέλους τους, μόνο κακό μπορεί να κάνουν στη μελλοντική πορεία τους. Κι οι άλλοι, οι «μόνοι» κι απροστάτευτοι Δον Κιχώτες, παλεύουν χωρίς ..ωθήσεις και πλάτες.
«Βλέπουμε τους αετούς να πετούν ψηλά μόνοι τους, ενώ τα πρόβατα μαζεύονται σε κοπάδι», όπως θα ΄λεγε και ο ποιητής Φίλιπ Σίντνεϊ.
Real news 14.12.2014
