Η ΥΠΟΘΕΣΗ
Ο Άρλοκ Σίμσον (Σταμάτης Ζακολίκος) είναι ο αποκλειστικός κληρονόμος της αμύθητης περιουσίας του πατέρα του. Εδώ και πολλά χρόνια ζει μια μοναχική, σχεδόν ερημική ζωή. Όταν μια μέρα λαμβάνει ένα μήνυμα ότι ο πρώην εραστής του, πέθανε από πνευμονία, έρχεται αντιμέτωπος με την ιδέα της δικής θνησιμότητας και αμέσως κάνει εξέταση αίματος για τον ιο HIV, τα αποτελέσματα της οποίας δεν αντέχει να ακούσει. Καθώς περιπλανιέται στους δρόμους χαμένος στις σκέψεις και τους φόβους του, συναντάει τον Μποιντ (Στέλιος Ψαρουδάκης). Έναν πολύ όμορφο νεαρό ηθοποιό που υποδύεται έναν άγγελο σε μια παιδική παράσταση, στο πρόσωπο του οποίου ο Άρλοκ πιστεύει ότι βρήκε τον έρωτα της ζωής του. Τον προσκαλεί στο σπίτι του για ένα ποτό και ο Μπόιντ αποδέχεται. Τότε, εισβάλλει στο σπίτι η πληθωρική, πομπώδης, αλκοολική, μητέρα του Άρλοκ, η Νέσσα (Ζώγια Σεβαστιανού) - η οποία μόλις έχει αποφασίσει να αφήσει τον δεύτερο σύζυγό της, τον πουριτανό Καρλ (Πάνος Ροκίδης) - και του ανακοινώνει ότι σκοπεύει να μετακομίσει εκεί, μόνιμα. Όταν ο Αρλοκ, πηγαίνει να μαζέψει τα πράγματα της, η Νέσσα ανακαλύπτει το αντικείμενο του πόθου του γιου της, τον Μπόϊντ, και αμέσως αναλαμβάνει δράση. Έτσι ξεκινά μια τρελή συγκατοίκηση των τριών, γεμάτη ανατροπές, αποκαλύψεις και ξεκαρδιστικά απρόοπτα, η οποία εξελίσσεται σε ένα απρόσμενα όμορφο "ménage à trois"….
ΤΟ ΕΡΓΟ
Το έργο φέρει το στίγμα των μεγάλων συγγραφέων της παγκόσμιας δραματουργίας. Ο Νίκι Σίλβερ, είναι ένας συγγραφέας που καταφέρνει να συνδυάσει το καυστικό βλέμμα του για την βασικότερη των κοινωνικών δομών, την οικογένεια, με μια απροσδόκητη έφεση στο λοξό, σπαρταριστό, αλλά παρ’ όλ’ αυτά προσβάσιμο χιούμορ, το οποίο σερβίρει με την ευστοχία συγγραφέα τηλεοπτικού sit-com. Θίγει σε βάθος και ωμή ευθύτητα σχεδόν όλα τα καυτά θέματα που μας απασχολούν. Οι καταχρήσεις, το χρήμα, το ιλουστρασιόν life style, το επιφανειακό, το δεδομένο, το αναμενόμενο, όλα ανατρέπονται στο FIT, καθώς τα «αντίθετα», ως νόμος, συνθέτουν το «όλον».
Οι σχέσεις μητέρας- γιου, δυο αντίστροφα φυγόκεντροι ήρωες παγιδευμένοι σε μια εσωστρεφή, διαστρεβλωμένη «παιδικότητα», στροβιλίζονται εγκλωβισμένοι σε ένα ξέφρενο καρουσέλ συναισθημάτων που συμπαρασύρουν προκαταλήψεις, ταμπού και επίπλαστα «πρέπει» και δημιουργούν καταστάσεις τόσο δραματικές για τους ίδιους, που ο θεατής θα έτρεχε έξαλλος προς την έξοδο, αν δεν τον είχε ακινητοποιήσει στη θέση τους ο συγγραφέας, εκστασιασμένους απ’ τα γέλια...
Παράλληλα, o Νίκι Σίλβερ θίγει ένα άλλο καυτό ζήτημα. Αυτό του ιού HIV. Το 1996, που γράφτηκε το έργο, η είδηση ότι είναι κανείς οροθετικός ισοδυναμούσε με θάνατο. Σήμερα, ο θάνατος έχει αποσυρθεί από την ασθένεια. Όμως η άγνοια που εξακολουθεί να επικρατεί γύρω από τον ιό (άγνοια, όχι τυχαία) η μισαλλοδοξία, η έλλειψη ανοχής, τα στερεότυπα και οι προκαταλήψεις σχετικά με διαφορετικούς τρόπους ζωής και διαφορετικές επιλογές, η προσκόλληση σε συντηρητικές παραδοσιακές ιδέες, η ανάγκη διαφοροποίησης, η ανάγκη αποστασιοποίησης από κάτι που θεωρείται επικίνδυνο, αφού κάποτε είχε επιπτώσεις στην ζωή, οδήγησαν στον στιγματισμό και την κοινωνική διάκριση των οροθετικών ατόμων.
Ειδικά σήμερα που είναι εμφανείς - πιο πολύ από ποτέ - οι συντηρητικές απόψεις μια πλατειάς πλειοψηφίας του λαού μας, όπου σχεδόν το σύνολο του πολιτικού κόσμου αγνοεί σκόπιμα έως και τις καταδικαστικές, εναντίον της χώρας μας, αποφάσεις του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων, υποκύπτοντας, μεταξύ άλλων, στους εκβιασμούς της μεσαιωνικής εκκλησίας μας, το Fit είναι αφοπλιστικά επίκαιρο καθώς συμπυκνώνει το ανθρωπιστικό και πιο αναγκαίο από ποτέ, μήνυμα, σε μια λέξη: ΑΠΟΔΟΧΗ!
Η ΠΑΡΑΣΤΑΣΗ
Ταυτίζομαι με αυτό που πρεσβεύει ο συγγραφέας: η ουσία της οντότητάς μας, δεν απασχολείται με τις ετικέτες και τις, πάσης φύσεως, ταμπέλες.... εαν κάποιος είναι ή δεν είναι ομοφυλόφιλος.... εάν κάποιος είναι ή δεν είναι οροθετικός, αλκοολικός, πλούσιος ή φτωχός.
Προσωπικά, έχοντας περάσει πολλά χρόνια στο ψυχαναλυτικό ντιβάνι βαρέθηκα, για να μην πω σιχάθηκα, τις «παρωπίδες». Μου είναι αφόρητη αυτή η, ως φαίνεται, αέναη εναλλασσόμενη συντηρητική-προοδευτική αντίφαση μας. Μου είναι ανυπόφορη πλέον η αδράνειά μας. Αντιδρώ στην εθελούσια άρνηση μας. Η διαρκής ανελέητη αναπαραγωγή προτύπων που μας «φορέθηκαν», τα άθλια «πρέπει» που μας σέρνουν ως άψυχα σαρκία, μου στερούν τον καθαρό μου αέρα και με εξοργίζουν.
Αυτά είναι τα στοιχεία που υπαγόρευσαν την ανάγκη μου να συνεχίσω και φέτος για δεύτερη χρονιά το FIT. Μια παράσταση που ξεκίνησε πέρσι την άνοιξη, παίχτηκε, με μεγάλη επιτυχία, για λίγες παραστάσεις και με άλλη διανομή στην Κεντρική Σκηνή.
Όμως, φρονώ, ότι υπό τους ήχους του Ανδρέα Τρούσσα που έγραψε τη πρωτότυπη μουσική στον λιτό σκηνικό χώρο που σχεδίασε ο εικαστικός Γιώργος Λυντζέρης, στο ολοκαίνουριο BLACKBOX του θεάτρου μας, φέτος ουσιαστικά ανακαλύψαμε την παράσταση. Μέσα από την υπέροχη ομαδική εργασία (σχεδόν αδιανόητη για τους καιρούς που διανύουμε) με τους φίλους και πολύτιμους ηθοποιούς/συνεργάτες/μέλη της νεοσύστατης ομάδας μου – τη Ζώγια Σεβαστιανού, τον Σταμάτη Ζακολίκο, τον Στέλιο Ψαρουδάκη, τον Πάνο Ροκίδη και τον Χάρη Τζώρτζη – καταφέραμε, θέλω να πιστεύω, να μετατρέψουμε τις λέξεις, που με καταιγιστική ευφράδεια λόγου χρησιμοποιεί ο συγγραφέας, από σφαίρες πυροβόλου όπλου σε γλυκειές και εύηχες μουσικές νότες.
Δουλέψαμε το σπουδαίο αυτό κείμενο, με πίστη σε όσα θέλαμε να πούμε οι ίδιοι γνωρίζοντας, εκ των προτέρων, ότι κανείς μας δεν είναι ίδιος με κανέναν. Αλλά, αυτή, ως έχει, η πολυχρωμία μας, είναι η ζωή μας, όπως οφείλουμε να την αντικρίζουμε. Και με εκφράζει τόσο πολύ αυτό το μήνυμα του έργου που απλά θέλω να πάρω μια ντουντούκα και να βγω στους δρόμους να το ουρλιάξω: «Η ΑΠΟΔΟΧΗ ΕΙΝΑΙ ΘΕΜΑ ΘΕΛΗΣΗΣ».
*Η παράσταση "Fit" σε σκηνοθεσία Δ. Κομνηνού παρουσιάζεται στο θέατρο "Βικτώρια", κάθε Τετάρτη και Πέμπτη.
