Ο Γιάννης Σοφολόγης, δεν ξέρω, αν φταίει η νύμφη του Θερμαϊκού, ο Βαρδάρης, όλο αυτό το ξελεγράρισμα, τέλος πάντων, το μόνιμο που συμβαίνει, εκεί στα βόρεια, αλλά είναι μια μοναδική περίπτωση ανθρώπου. Το play συνεχώς πατημένο. Πνευματική αδηφαγία, παιδί μου. Όλο το Παγκράτι χορεύει στους ρυθμούς της "Λιλιπούπολης" (που αυτό τον καιρό παίζεται στο Εθνικό Θέατρο) και φταίει ο Σοφολόγης γι' αυτό.
Θεσσαλονίκη. Πρώτη ανάσα. Βαρύ κλίμα, πολλή υγρασία, εκεί πάνω. Ωραία υγρασία όμως. Για 23 χρονια ζεις εκεί, σχολείο, πιάνο, αγγλικά, ζωγραφική, χοροί και πανηγύρια. Κάτι σου φταίει. Όσο περνάει ο καιρός το να εκτίθεσαι στους φίλους σου σ´αρέσει όλο και περισσότερο. Διοργανώνεις αυτοσχέδιες παραστάσεις στην πιλοτή της οικοδομής σου, καλείς τους γείτονες να πληρώσουν εισιτήριο, έρχονται και σπας το καλό σερβίτσιο της μαμάς εν ώρα παράστασης. Εξαιρετικά.
Μετά έρχεται το "πρέπει", πού θα πας παιδάκι μου στα θέατρα, πάρε ενα πτυχίο πρώτα, θεατρίνος θα γίνεις και τέτοια. Περνάς στα οικονομικά για να ησυχάσουν όλοι και τον επόμενο χρόνο πας στη Δραματική Σχολή του ΚΘΒΕ. Οικονομικά, ποτέ δεν είχαμε καλή σχέση οι δυο μας, γιατί να αποκτήσουμε τώρα; Κάτι σου φταίει. Και μέσα στη σχολή. Λες, θα τελειώσω τη σχολή να πάω στην Αθήνα. Έχει και πιο ξηρό κλίμα. Και έτσι γίνεται.
Η πρώτη δουλειά σε γυρνάει Θεσσαλονίκη. "Οδυσσεβάχ". Ένας χρόνος ολόκληρος παραστάσεων. Χειμώνας στη Θεσσαλονίκη και καλοκαιρινή περιοδεία σε κάθε πόλη και χωριό που μπορείς να φανταστείς. Και όλο αυτό με άλλους 5 ανθρώπους που έχουν έρθει για να μείνουν στη ζωή σου. Συννενοείσαι επί και εκτός σκηνής. Μαγικό.
Κατεβαίνεις στην Αθηνα μόνιμα πια. Βλέπεις γύρω σου τι γίνεται. Στέκεσαι αρκετά τυχερός, δουλεύεις με πολύ ωραίους ανθρώπους, αλλά κάτι σου φταίει. Ακούς από τους παλιότερους όσο δουλεύεις "Κρίμα που δεν προλάβατε τις ωραίες εποχές του θεάτρου". Και όσο προχωράς και μεγαλώνεις βρίσκεις ολο και περισσότερους στη γενιά σου να τους φταίει κάτι και να θέλουν κάτι παραπάνω από την κατάσταση που βιώνεις. Γιατί να μη φτιάξουμε κι εμείς μια ωραία εποχή του θεάτρου; Ένας σκηνοθέτης πρόσφατα είπε "Όσο μεγαλώνω, τόσο πιο πολύ πιστεύω στις παρέες στο θέατρο". Και μάλλον το ενστερνίζομαι. Ούτως η άλλως η κατάσταση δεν είναι καλή, τα χρήματα είναι λίγα, δεν υπάρχει κανένας έλεγχος στο τι δίνει ο κάθε επιχειρηματίας στους εργαζόμενους, καμία προστασία.
Ας προστατεύουμε, τουλάχιστον, ο ένας τον άλλο.
Χρύσα Φωτοπούλου
