Ο Κορνήλιος Σελαμσής βρίσκεται διαρκώς απασχολημένος με τη μουσική για το θέατρο. Αυτές τις μέρες, ολοκληρώνει τη σύνθεση και την επιμέλεια της μουσικής για το "Λίλιομ" του Φέρεντς Μόλναρ, σε σκηνοθεσία Θωμά Μοσχόπουλου και συγχρόνως ξαναγράφει και ενορχηστρώνει, στα πλαίσια των Τριτών του "Πόρτα" μια συναυλία με τον Κωνσταντίνο Βήτα. Μ' αρέσει..
Είμαι ένας συνθέτης δανεισμένος στο θέατρο. Για την ακρίβεια, είμαι ένας άνθρωπος, που παρότι η βασική του εργασία είναι να εφευρίσκει ηχητικές κατασκευές και ειδικές χρήσεις του χρόνου, συστολές και διαστολές, βρίσκεται διαρκώς απασχολημένος με τη μουσική για το θέατρο.
Παρότι, οι περιορισμοί που θέτει ο λόγος ή οι θεατρικοί χρόνοι είναι τροχοπέδη για την αργή τέχνη της μουσικής, μαθαίνω ακόμα πώς να βρίσκω τον τρόπο να πω αυτό που με ενδιαφέρει να πω και συχνά με τον τρόπο που θέλω να ειπωθεί. Σαν να μιλάω μια ξένη γλώσσα. Από τον περασμένο Μάρτιο, ξεκίνησα με το Θωμά Μοσχόπουλο να εργάζομαι στο σχεδιασμό ενός κύκλου συναυλιών στο θέατρο Πόρτα κι αυτό ήταν μια πραγματική ανάσα. Πήρα την ελευθερία να σχηματίσω ένα σώμα συναυλιών που περιλαμβάνει μουσική που αγαπάω και πιστεύω πολύ. Πιο κοντά σε κάτι που θα μπορούσαμε να πούμε πνευματικότητα και πολύ μακριά από την ικανοποίηση ή από την σύμβαση ότι μουσική ακούμε για να αισθανθούμε κάτι ή για να δώσει ένα συγκεκριμένο τόνο στις στιγμές που ζούμε.
Αυτές τις μέρες, ολοκληρώνω τη σύνθεση και την επιμέλεια της μουσικής για το "Λίλιομ" του Φέρεντς Μόλναρ, σε σκηνοθεσία Θωμά Μοσχόπουλου και συγχρόνως ξαναγράφω και ενορχηστρώνω, στα πλαίσια των Τριτών του Πόρτα μια συναυλία με τον Κωνσταντίνο Βήτα, στην οποία παρουσιάζουμε μαζί με τη Χαρά Κότσαλη, τη συνθέτη Νικολέτα Χατζοπούλου και ένα κουαρτέτο εγχόρδων μία ανθολογία τραγουδιών από παλιές ταινίες κινουμένων σχεδίων ξαναφτιαγμένα κι ενίοτε αγνώριστα. Όπως τα ξανακοιτάξαμε επτά δεκαετίες μετά την εποχή που γράφτηκαν.
Χρύσα Φωτοπούλου
