Βρέθηκα πριν λίγες μέρες στο Παρίσι του 12ου αιώνα, μέσω μιας χρονομηχανής, που έστησε ο Γιάννης Καλαβριανός στο Θέατρο του Νέου Κόσμου, απ’ όπου ξεκινάει η θρυλική ερωτική ιστορία ενός φιλοσόφου και της 16χρονης μαθήτριάς του. Στο πρωτότυπο θεατρικό κείμενο «Αβελάρδος και Ελοΐζα», βασισμένο στις ζωές δύο ιστορικών προσώπων που τάραξαν τη θεοκρατική κοινωνία του Μεσαίωνα, ο απελπισμένος και ...μισοτελειωμένος έρωτας των ηρώων, υπενθυμίζει πως γι’ αυτούς που αγαπιούνται, ο Θεός είναι περιττός.
Ως τις 28/12 έχετε τη δυνατότητα να εντοπίσετε το συγγραφικό και σκηνοθετικό ταλέντο του Καλαβριανού, αλλά και την υψηλών προδιαγραφών υποκριτική ομάδα του, που με διαφορετικές καταβολές και μεγέθη εμπειρίας, συσπειρώνεται σ’ ένα μείγμα εξαίσιο. Ελένη Κοκκίδου, Γιώργος Γλάστρας, Χριστίνα Μαξούρη, τρία απολύτως γήινα όντα που περνούν από πολλούς ρόλους κι αφηγούνται, σα να ‘ναι οι κοντινοί μας φίλοι, μια συνταρακτική ιστορία που μόλις έμαθαν.
Ο Γλάστρας με θεατρικές και μουσικές σπουδές, συνεργασίες με σπουδαίους σκηνοθέτες, σημαντική πορεία σε ξένα θέατρα και τηλεοπτικά κανάλια, βραβευμένος και φοβερά προσηλωμένος στο επάγγελμά του (κι όχι γύρω απ’ αυτό), με κάνει να αναρωτιέμαι γιατί δεν πρωταγωνιστεί αυτή τη στιγμή, στις μεγάλες ελληνικές σκηνές.
Μια συγκινητική ιστορία, που αποδεικνύει πως στο τοπίο του έρωτα, τα βασικά προβλήματα, όσοι αιώνες κι αν περάσουν, με τον ίδιο τρόπο θα σπαράζουν τους ανθρώπους.
Τρεις ηθοποιοί με ήθος, καλλιέργεια, τεχνική και υπέροχες φωνές, που ακτινοβολούν μέσα στη γνήσια απλότητά τους. Κρατήστε φυλαχτό την τελευταία ατάκα της Κοκκίδου; «Εύχομαι να σας αγαπήσουν μέχρι τρέλας!»
