H Iώ Βουλγαράκη που το καλοκαίρι σκηνοθέτησε στο Φεστιβάλ Αθηνών τους "Ληστές" του Σίλλερ, αυτή την περίοδο βρίσκεται στην Πολωνία και κάνει πρόβες για τον "Ευαγγελισμό της Κασσάνδρας" του Δ. Δημητριάδη. Η Ιώ σπούδασε στο GITIS στη Ρωσία...Τη χρόνια λοιπόν που έφυγε για τη Μόσχα πέρασε από την Πολώνια. Και να που η ζωή την ξανάφερε στο Βρότσλαβ και στο Ινστιτούτο Γκροτόφσκι....
Καλοκαίρι του 2008. Ενώ φτιάχνω βαλίτσες για τη Μόσχα και ετοιμάζομαι για το πρώτο έτος των σπουδών μου στο ΓΚΙΤΙΣ, ερχόμαστε στο Βρότσλαβ της Πολωνίας μαζί με την αγαπημένη φίλη ηθοποιό Αλεξάνδρα Καζάζου για να παρακολουθήσουμε ένα σεμινάριο σωματικού θεάτρου. Παίρνω μια μικρή γεύση από αυτό τον τόπο, τη θεατρική του ταυτότητα, τους ανθρώπους του κι έπειτα φεύγω με τέρμα τα γκάζια για εκεί που είναι να πάω και όπου πρόκειται να ζήσω τα επόμενα πεντέμιση χρόνια. Η Αλεξάνδρα μένει και σπουδάζει στο Βρότσλαβ. Τα χρόνια που ακολουθούν θα μας βρουν στη Ρωσία και στην Πολωνία να εκπαιδευόμαστε ανελέητες ώρες καθημερινά, να ανακαλύπτουμε νέους θεατρικούς κόσμους και αναπόφευκτα να μεγαλώνουμε.
Η ζωή λοιπόν κάνει ωραίους κύκλους κι έχει φαντασία. Έτσι βρισκόμαστε μαζί εδώ σήμερα, τέλος του 2014, έχοντας περπατήσει πολύ διαφορετικές διαδρομές, σε μια συνάντηση-αληθινό πείραμα: Ινστιτούτο Γκροτόφσκι, σύγχρονο ελληνικό έργο («Ο Ευαγγελισμός της Κασσάνδρας» του Δημήτρη Δημητριάδη), ελληνοπολωνική ομάδα.
Ο «Ευαγγελισμός της Κασσάνδρας» είναι ένα κείμενο - «ποταμός» για το σώμα, για τον πόθο, για τα όριά μας, για μεγάλες αλήθειες που δεν τολμάμε να πούμε ποτέ σε κανέναν, για το τέρμα σαν μια νέα κατάσταση ύπαρξης, για το Εδώ και το Τώρα και την αναγκαιότητά τους, για το Αδύνατο. Το να ανεβάζεις μια παράσταση σε μια γλώσσα που δεν ξέρεις είναι μαγικό. Οι κεραίες σου ευαισθητοποιούνται, οι αισθήσεις σου οξύνονται και δεν παίρνεις απολύτως τίποτα στον τρόπο έκφρασης και χρήσης του κειμένου σαν δεδομένο. Με τον καιρό μαθαίνεις τη γλώσσα, όμως μέσα από το κείμενο. Μαθαίνεις να ακούς κι επειδή δεν μπορείς να τη μιλήσεις, ακούς καλύτερα.
Όσο δουλεύουμε, διάφορα φιλικά και καλόπνοα φαντάσματα περιφέρονται αόρατα στην Sala Laboratorium του Ινστιτούτου, όπου ο Γκροτόφσκι δούλευε για χρόνια και όπου η Κασσάνδρα μας θα παιχτεί για πρώτη φορά στις 29 του Γενάρη... Γύρω μου, ορατοί αυτοί και ωραίοι, άνθρωποι με αξιοθαύμαστη αυτοπειθαρχία και συγκινητική ταπεινότητα δουλεύουν το σώμα τους και τη φωνή τους, ερευνούν, παίζουν τις παραστάσεις τους σε όλο τον πλανήτη, από τη Βραζιλία ως την Κίνα, και μάλιστα συνήθως πολύ περισσότερο απ’όσο τις παίζουν εδώ, συνεχίζοντας τελικά μια παράδοση –όπως μου φαίνεται– αλλά χωρίς αυτό να είναι αυτοσκοπός τους και, το κυριότερο, χωρίς νεκρολαγνεία και χωρίς μουσειακή σχέση με το παρελθόν.
Σύντομα μπαίνουμε «στο μήνα μας». Στην πρόβα ακούγονται αγγλικά, πολωνικά, ελληνικά, ρώσικα... Έξω η πόλη στολισμένη –χριστουγεννιάτικα δέντρα, ζεστά κρασιά και καρουζέλ. Μέσα εμείς χορεύουμε αργεντίνικο tango. Είναι, νομίζω, πολύτιμο να συναντιούνται οι άνθρωποι, να βρίσκουν καινούργιες γλώσσες, να μαθαίνουν ο ένας απ’τον άλλο και να ανακαλύπτουν μαζί. Τι ωραία που είναι τα ταξίδια, σκέφτομαι. Και τι ωραία που είναι η δουλειά μας. Και τι ωραίο που είναι να εστιάζεις στην ομορφιά καμιά φορά. Έτσι γι’ αλλαγή.
