"Βασίλη, ζούμε για να σ' ακούμε και όσοι δε σ' ακούνε να παν να γα@@θούνε". Αρχές δεκαετίας '90. Πολύ μικρή με παίρνουν οπουδήποτε μαζί τους οι, επίσης μικροί, γονείς μου. Είμαι σχεδόν αόρατη. "Θα με λιώσουν, πάρε με αγκαλιά να βλέπω κιόλας". Κοιμάμαι πάνω στο στέρνο του μπαμπά. Όταν ο Παπακωνσταντίνου λέει το "Πάρε με, πάρε με", απαλά και ήσυχα, ακούω ΚΑΙ την καρδιά του μπαμπά μου. Καθαρότατα.
"Η Ελλάδα δεν είναι προτεκτοράτο, έξω οι βάσεις και το ΝΑΤΟ". Φεστιβάλ της ΚΝΕ.
Στων φρουρών το πείσμα
θα σταθούμε ορθοί
στις καρδιές ατσάλι
φλόγα στην ψυχή.
Παρακολουθώ όλη τη συναυλία από τα πρασκήνια. Έχω "μέσον" τον Χρήστο. Έναν κούκλο Κνίτη.
"Τελεία και παύλα Βασίλη είσαι κα@λα". Οξυγόνο Live. Βούρβαχη και Κορυζή 4, Νέος Κόσμος. Είμαι 20 και δουλεύω στον εξώστη του Οξυγόνου. Πατάω τα πλήκτρα της ταμειακής και στις ώρες της αιχμής βοηθάω τον μπαρμαν στα ποτά. Εγώ βγάζω όλη τη βραδιά με φυσικές λεμονάδες, που μου φτιάχνει η ρόζα στην κουζίνα. Δε μ' αρέσει τίποτα. Κάθε βράδυ, ένα από τα πρώτα τραπέζια γεμίζει με λυπητερούς μεσήλικες, πρώην πυρακτωμένους με ζιβάγκα και καμπάνες, νυν πομπούς των χαιρετισμάτων στην εξουσία. Ο Βασίλης ίδιος, αυτοί ακόμη λυπητεροί. Ντρέπονται και κρύβονται πίσω από το διανοούμενο κασκόλ τους. Ο Βασίλης απαντάει στο ρυθμικό σχόλιο περί κα@λας: "Εμ, δεν κρύβεται!" Παίρνω την κιθάρα μου και τραγουδάω, σας αγαπάω μα δεν παντρεύομαι..
"Γεννήθηκα σ' ένα χωριό, Τετάρτη μεσημέρι". Στο λύκειο είχαμε καθηγητή στην Έκθεση έναν πρώτο ξάδερφο του Παπακωνσταντίνου. Σήμερα, δε ζει. Ήταν αυστηρός, ενίοτε παράλογος, με εμμονές και αντιπάθειες. Εγώ τον συμπαθούσα, όμως. Δεν ήθελα να πάρει σύνταξη κατάμονος, χωρίς να του έχει αντιγυρίσει έστω και ένας μαθητής ένα τρυφερό μειδίαμα. "Πού γεννήθηκε, Φωτοπούλου, ο Παπακωνσταντίνου; "Ε; Εξετάζομαι τώρα; "Ναι". "Βάστα Αρκαδίας". "Ωραία". "Προδότες και...; Πες παρακάτω τους στίχους".
Προδότες και δοσήλογοι όλοι καλοδεχούμενοι
πατριώτες και αγωνιστές
στον τοίχο και στις φυλακές
Νταχάου σε ελληνικό νησί
κι ένας σοφός υμνολογεί.
"20 στο τρίμηνο".
Στο διάλειμμα: "Παλιοκουφαλίτσα, όλα τα ξέρεις".
"Βασίλη, αλήτη με τη μεγάλη μύτη". Πώς από τα γεμάτα στάδια της Καλαμάτας, τα Φεστιβάλ, τα άπειρα βινύλια, τις συζητήσεις με τον Τσαγκάρη "Ο Παπακωνσταντίνου είναι η αρχή και το τέλος", τον Γιαλαμά, τον καθηγητή και ξάδερφο, βρέθηκα να δουλεύω στο Οξυγόνο και δέκα χρόνια μετά, ένα Σάββατο με δακρυγόνα στους δρόμους, να συναντώ τον Βασίλη Παπακωνσταντίνου, για συνέντευξη πια, στο φουαγιέ του Θεάτρου Διάνα. Σε μια απ' τις γενικές πρόβες του "9:05". "Αν μύ-τη άλλο, τυχερή". Κύριε Παπακωνσταντίνου και κύριε Παπακωνσταντίνου, ενώ ήθελα να πατήσω το pause, να κλείσω τα τετράδιά μου και να του σκάσω το φιλί που το χρωστάω από το καλοκαίρι του '91.
