Ο «Δον Κιχώτης» του Μιχαήλ Μπουλγκάκοφ παρουσιάστηκε πρώτη φορά στην Ευρώπη από το ΚΘΒΕ, στις 19/12 στην ΕΜΣ, σε σκηνοθεσία Γιάννη Λεοντάρη.
Είδα την παράσταση και θέλω να ευχαριστήσω τον σκηνοθέτη και τους ηθοποιούς, για το μοναδικό μαγικό ταξίδι, (μέσα από το μονοπάτι της ποίησης), στον πιο απάνθρωπο εφιάλτη. Αυτόν της αιχμαλωσίας. Και "σ' αυτόν τον δύστυχο αιώνα", όπου οι κυνικοί κοστουμάτοι ορθολογιστές, μάχονται τους αιρετικούς, τους ονειροπόλους και τους ποιητές και στρέφουν το περίστροφο της "ορθής σκέψης" στον κρόταφο κάθε εξέγερσης, ο Μπουλγκάκοφ είναι εδώ, δίπλα μας ολοζώντανος και τυρρανιέται ακόμη. Μαζί μας. Μαζί μ όποιον δε συμβιβάζεται, δε βολεύεται, δεν "εκλογικεύεται ".
Είμαστε στο 1938. (ή στο 2014; )
Ο Μπουλγκάκοφ ζητά από τον Στάλιν να τον αφήσει να ταξιδέψει, είναι άρρωστος. Νιώθει αιχμάλωτος κι απελπισμένος. Κάτι χειρότερο. Ηττημένος.
Ο Γιάννης Λεοντάρης, με ευφυία και πάθος, κατορθώνει, ν' αποκωδικοποιήσει το μήνυμα του Μ. μέσα από την κόλασή του. Μας βάζει από το πρώτο λεπτό στο κλίμα. Ο τραγικός ήρωας Δ.Κ.- Μ., σ' έναν κόσμο που δεν έχει μείνει όρθιο τίποτε, σε μια εποχή που έχει πλημμυρίσει απο ακυρωμένα όνειρα, μπορεί να έχει νικηθεί, αλλά δεν έχει συνθηκολογήσει, ούτε έχει συμβιβαστεί με την εξουσία. Ο Σάντσο Πάντσα, είναι πάντα εκεί για να τροφοδοτεί την ανάγκη του για συλλογικότητα. Είναι το "εμείς" που χρειάζεται, μέσα στον σταλινικό Αρμαγεδώνα.
Ο Δ.Κ ονειρεύεται. Επαναστατεί. Δε γουστάρει και δεν αποδέχεται την ποινικοποίηση του ονείρου που γίνεται καθημερινότητα, δε δέχεται την ουτοπία να υποβαθμίζεται σε ψευδαίσθηση. Πιστεύει στη διαρκή αμφισβήτηση, γιατί ξέρει πως μόνο αυτή, είναι η λύση, ο μοναδικός τρόπος να γλυτώσει κάποιος από τις αρρώστιες της εξουσίας. Σε κανενός τύπου ολοκληρωτισμό, δεν επιτρέπει να του στερήσει το όνειρο. Όσο κι αν του στοιχίσει αυτό. Μονόδρομος είναι.
Ο Δ.Κ. τελικά, θα καταπλακωθεί από τη χιονοστιβάδα της μισαλλοδοξίας και θα φύγει από ρεαλισμό και στέρηση της ελευθερίας του. Λίγο μετά, θα φύγει και ο Μ. από τις ίδιες αιτίες.
Μια παράσταση που πρέπει να δείτε οπωσδήποτε. Ο Γ. Λεοντάρης επιλέγει να έχει τον θίασο, διαρκώς επί σκηνής, επικυρώνοντας έτσι την εικόνα της σύγκρουσης ανάμεσα στον κυνισμό και το όνειρο ως μία συλλογική περιπέτεια. Με μοντέρνα σκηνοθετική ματιά κι έξυπνο "μοντάζ ", αποδεικνύει πως η διεκδίκηση της ουτοπίας αναδεικνύεται ως κορυφαία πολιτική πράξη.
Δείτε την παράσταση και για τον πολύ καλό Γιώργο Καύκα στο ρόλο του ήρωα του Θερβάντες και για την αποκάλυψη που λέγεται Παναγιώτης Παπαιωάννου που απογείωσε τον Σάντσο Πάντσα. Απο εδώ και πέρα όποτε σκέφτομαι τον ιπποκόμο του ΔΚ, θα έχω τη δική του εικόνα.
Η παράσταση που απολαύσαμε στην ΕΜΣ, ήταν άλλη μια φωτεινή στιγμή της εξαιρετικής καλλιτεχνικής δουλειάς του ΚΘΒΕ.
Συντελεστές:
Μετάφραση: Ταμίλα Κουλίεβα. Δραματουργική επεξεργασία: Αμαλία Κοντογιάννη. Σκηνικά- κοστούμια: Αλεξάνδρα Μπουσουλέγκα - Ράνια Υφαντίδου. Σκηνικό: Σιμόνη Συμεωνίδου. Φωτισμοί: Αλέκος Αναστασίου. Ζωντανή μουσική- πρωτότυπη σύνθεση: Κώστας Βόμβολος. Παίζουν: Αιμιλία Βάλβη, Μομώ Βλάχου, Αναστασία Δαλιάκα, Γιώργος Καύκας, Νίκος Μαραγκόπουλος, Παναγιώτης Παπαϊωάννου.
