Είναι μία μόνο μία η ονειρεμένη φρουτοπία
Είναι μία μόνο μία δεν υπάρχει άλλη καμία! Η Ιώβη από τη γειτονιά της Φρουτοπίας αφιερώνει υπέροχους στίχους στον παππού της και μας συγκινεί.
Γεννήθηκα το καλοκαίρι του 1988, στην Αθήνα, αλλά η καταγωγή μου είναι από Κεφαλλονιά. Μεγαλώνοντας δεν ήξερα ακριβώς τι ήθελα να γίνω, επειδή ήθελα να γίνω πολλά. Τέλειωσα τη σχολή "Βελουδάκη" με ειδικότητα στην ενδυματολογία θεάτρου και το σχέδιο μόδας. Εργάστηκα ένα χρόνο στο θέατρο ως ενδυματολόγος. Τότε, συνειδητοποίησα ότι πέρα από την τέχνη να ντύνεις με κοστούμια τους ρόλους, άρχισε να με γοητεύει και η τέχνη της υποκριτικής.
Την ίδια χρονιά έδωσα εξετάσεις στο Εθνικό Θέατρο από το οποίο αποφοίτησα το 2012. Η αλήθεια είναι ότι ο γονείς μου σοκαρίστηκαν στην αρχή με την ιδέα να σπουδάσω σε δραματική σχολή. Παρόλα αυτά, τώρα δεν μπορώ να σκεφτώ τον εαυτό μου να ασχολείται με κάτι άλλο πέρα από αυτό. Το θέατρο είναι το καταφύγιό μου, δεν είναι επάγγελμα, είναι τρόπος ζωής. Σε φέρνει αντιμέτωπο με τον εαυτό σου και ξεγυμνώνει τις πιο άγνωστες πτυχές σου, είναι ατόφια ψυχοθεραπεία.
Άνθρωποι που με ενέπνευσαν ιδιαίτερα είναι η Σοφία Σεϊρλή, η οποία πίστεψε από την αρχή στις δυνατότητές μου και με βοήθησε στα πρώτα μου βήματα στο θέατρο, καθώς και οι καθηγητές μου από το Εθνικό, Ακύλλας Καραζήσης και Νίκος Χατζόπουλος, οι οποίοι με βοήθησαν να ξεμπλοκάρω τον τρόπο της σκέψης μου.
Αυτή την περίοδο, συμμετέχω στην "Φρουτοπία", σε σκηνοθεσία Κωνσταντίνου Ρήγου, ενώ μόλις τελείωσαν οι παραστάσεις του μιούζικαλ "Rocky Horror Show", σε σκηνοθεσία του ίδιου, στο οποίο επίσης συμμετείχα. Νιώθω ιδιαίτερα τυχερή, τόσο για τη μέχρι τώρα συνεργασία μου με έναν τόσο ταλαντούχο άνθρωπο, όπως ο Κωνσταντίνος Ρήγος, όσο και για την τεράστια εμπιστοσύνη, που μου έχει δείξει ολον αυτόν τον καιρό. Θαυμάζω τον τρόπο που καταφέρνει να εξοικειώσει το κοινό με την εκάστοτε παράστασή του, γεγονός που καθιστά τις δουλειές του τόσο καλαίσθητες.
Λατρεύω τα ταξίδια, τους μακρινούς τόπους, τους διαφορετικούς ανθρώπους. Ονειρεύομαι συνέχεια προορισμούς. Ίσως αυτός είναι ο τρόπος μου να δραπετεύω από την πραγματικότητα. Μία από τις μικρές μου φαντασιώσεις είναι να συμμετάσχω στις παραστάσεις τις Αριάν Μνουσκίν, με τον θίασό της, το "Θέατρο του ήλιου".
Μεγαλύτερός μου φόβος; Να μένω στάσιμη, όσο περνάει ο χρόνος, να επιβιώνω χωρίς να ζω. Θέλω να εξελίσσομαι συνέχεια, να υπερβαίνω τα όριά μου, να επιθυμώ.
Στον αγαπημένο μου παππού.
"Είναι η αγάπη φονικό που ζωντανό σε αφήνει
Είναι η αγάπη ξενιτιά που παίρνει το παιδί σου,
Μα κάθε μέρα καρτερεί μη και γυρίσει πίσω
Είν’ η αγάπη χείμαρρος που χυμά και σε συντρίβει
Είν’ η αγάπη όνειρο που θέλεις για να τρέξεις,
μα απ’ τη γη τα πόδια σου δεν λεν να ξεκολλήσουν.
Αγάπη είναι ν’ αγαπάς όποια πληγή σου ανοίγει,
Αγάπη είναι η μοναξιά που πρέπει στον καθένα,
Αγάπη είναι να κοιτάς την πόρτα ολοένα
Αγάπη είναι να μιλάς στα φύλλα και στα δέντρα,
Στις πέτρες, στα τριαντάφυλλα, στους τοίχους, στα ταβάνια."
Ολοζώντανος ύμνος της αγάπης από την παράσταση "Γκόλφω".
Χρύσα Φωτοπούλου
