Η Μαρία Παπαφωτίου από την παράσταση "Χάνσελ και Γκρέτελ: το μυστικό του σοκολατόδεντρου" στο Μικρό Παλλλάς διηγείται με χιούμορ την πρώτη της σκηνική εμπειρία που ήταν κάποια Χριστούγεννα πριν από μερικά χρόνια. Τα πόδια της έτρεμαν, η φίλη της η Ελένη έκανε "μμμ", αλλά τελικά όλα ήταν ωραία!
¨η Η πρώτη μου σκηνική εμπειρία δε διαφέρει από την κάθε φορά που ανεβαίνω στη σκηνή, μιας και πάντα με κατακλύζει το μαύρο άγχος. Ήταν Χριστούγεννα, στην παράσταση του Χάρη Ρώμα «Γηραιά ηθοποιός» με τη Μαρία Σκούντζου. Είχα ένα μικρό ρόλο, έκανα την Κατερίνα Σταμάτη, μια νεαρή φιλόδοξη ηθοποιός που προσπαθούσε να ανέλθει με όχι και τόσο έντιμα μέσα. Έβγαινα πέντε λεπτά στην αρχή που έλεγα ένα μονόλογο και πέντε λεπτά στο τέλος που έκανα τη σκηνή. Αυτό που θυμάμαι ήταν ότι βγήκα σε ένα γεμάτο θέατρο και το πρώτο πράγμα που ξεχώρισα ανάμεσα στα «χιλιάδες τρομακτικά μάτια» που με κοιτούσαν ήταν το χαρακτηριστικό «μμμμ» της αγαπημένης μου φίλης, της Ελένης. Είχαν διασταλεί τόσο πολύ οι αισθήσεις μου, λειτουργούσε τόσο καλά η ακοή μου… που ναι, το ορκίζομαι, το «μμμ» ήταν της Ελένης. Σκεφτόμουν ότι δεν έπρεπε να απομακρύνω τα χέρια μου από τα σκηνικά αντικείμενα, γιατί ήταν οι μόνοι φίλοι που μπορούσαν να στηρίξουν εκείνη την ώρα. Αν μπορούσε να ανοίξει η γη να με καταπιεί, αν μπορούσε να γίνει μια φυσική καταστροφή, αν μπορούσε το τσουνάμι να έρθει στην Ελλάδα, θα ήταν μια καλή ιδέα… να γινόταν τότε. Έλεγα στον εαυτό μου: « Μην παίζεις, δεν είσαι καμία τρελή λέγε λόγια ». Χάθηκε ο κόσμος να φορούσα μια μίνι φούστα να μη φαίνονται τα πόδια μου που έτρεμαν!
Πάνω κάτω στα ίδια είμαστε και τώρα, μες στην ανησυχία, μες στον ψυχαναγκασμό, αλλά «μμμμ»…. Ωραία!
