Η Βάσια Παναγοπούλου, η ψυχή του Χυτηρίου, φέτος αποφάσισε να ανεβάσει για μια ακόμα φορά ένα κείμενο που έχει αγαπήσει πολύ, «Το ημερολόγιο της Άννας Φρανκ» σε σκηνοθεσία του Αλέξανδρου Κοέν και μετάφραση δική της.
Πρωτοδιάβασα το «Hμερολόγιο της Άννας Φρανκ» σε μεγάλη, θα έλεγα, ηλικία. Μάλιστα πρώτα διάβασα το θεατρικό έργο και μετά το βιβλίο. Είναι τόσο ωραία γραμμένη ιστορία από αυτό το μικρό κορίτσι που ήθελε να γίνει συγγραφέα, αλλά δεν πρόλαβε, έχει περιγράψει αυτά τα δυο χρόνια που έζησε σε εκείνη τη σοφίτα με τόσο ευαισθησία που με έκανε να αισθανθώ κοντά της. Από την άλλη η μεταφραστική διαδικασία με έκανε να την καταλάβω καλύτερα. Με συγκινεί ότι δεν πρόλαβε να χαρεί τη ζωή και να μεγαλώσει…
Η ιστορία της είναι πιο σύγχρονη από ποτέ. Σήμερα βιώνουμε ακραία φαινόμενα ρατσισμού και με την κρίση υπάρχουν οικογένειες που πραγματικά ξεκληριστήκαν και έχουν χάσει τα πάντα.
Φέτος εμπιστευτήκαμε τον Αλέξανδρο Κοέν για τη σκηνοθεσία τον οποίο τον εκτιμώ. Το είχαμε κουβεντιάσει πολλές φορές να συνεργαστούμε. Το ζητούμενο ήταν να ανέβει με τη ματιά ενός νέου ανθρώπου είχαμε κοινή οπτική και κοινή γραμμή πλεύσης.
Το πρώτο ανέβασμα ήταν πιο κλασική προσέγγιση του κειμένου, αυτή τη φορά έγιναν παρεμβάσεις σε συνεργασία πάντα και η συνολική ματιά ήταν πιο μοντέρνα και σύγχρονη, και σκηνοθετικά και υποκριτικά και αισθητικά. Έχω την αίσθηση ότι ίσως είναι το πιο μοντέρνο ανέβασμα της Άννας Φρανκ διεθνώς. Πάντως η Άννα Φρανκ, όπως κι αν ανέβει, εξακολουθεί ως κείμενο να έχει μια τεράστια δύναμη και να μιλάει κατευθείαν στις ψυχές των ανθρώπων.
