"Για να κερδίσεις το παιχνίδι χρειάζεσαι ένα φυλαχτό, ένα κορίτσι κι ένα αγόρι. Όλα τ’ άλλα μπορούν να πάνε στο διάολο". Οι φράσεις αυτές είναι από την παράσταση "Τολμάς;" που ανεβαίνει στο θέατρο "Μεταξουργείο" και πήρε και παράταση κιόλας. Όταν συμμετέχεις σε μια τέτοια παράσταση, οι σκέψεις σου είναι σαν τις παρακάτω. Για πες, Αγνή Χιώτη..
Άνθρωποι καίγονται.
Αεροσκάφη εξαφανίζονται.
Το νόημα χάνεται.
Και κάποιοι κάπου προσπαθούν να μην αφήσουν αυτό το νόημα να χαθεί. Να μην προδώσουν το όνειρο...
Είναι γιορτές και θέλω να είμαι ευτυχισμένη.
Θέλω συναντήσεις με όμορφα χαμόγελα.
Θέλω συνομιλίες με αληθινές κουβέντες.
Θέλω αγάπη . Και χαρά .Και φιλιά με διάρκεια.
Θέλω να φύγουν όσοι μαυρίζουν τις ζωές μας.
Είναι γιορτές και θέλω να μην χάνω την πίστη μου στη δύναμη των ανθρωπων.
Θέλω να τολμώ.
Θέλω να γίνω σαν αυτούς τους τολμηρούς που θαυμάζω.
Τολμηρός είναι εκείνος που δεν έχει κι όμως δίνει.
Τολμηρός είναι εκείνος που πέφτει με τα μούτρα σε αδιέξοδους έρωτες κι εκείνος που αποχαιρετά χωρίς θρήνους μεγάλες αγάπες.
Τολμηρός είναι εκείνος που μένει πίσω χωρίς να μετανιώνει κι εκείνος που φεύγει πρώτος γνωρίζοντας ότι θα πονέσει.
Τολμηρός είναι εκείνος που δεν χάνει την παιδικότητά του.
Εκείνος που δεν ξεχνάει το παιδί που έχει μέσα του.
Ας ανοίξουμε, λοιπόν, τα μάτια μας κι ας υπερασπιστούμε το παιδί...γιατί, αν γλιτώσει το παιδί, υπάρχει ελπίδα...
Χρύσα Φωτοπούλου
