O Δημήτρης Μυλωνάς σκηνοθετεί το αριστούργημα του σπουδαίου βρετανού συγγραφέα Τ. Στόπαρντ «Ο Ρόζενκραντζ και ο Γκίλντενστερν είναι νεκροί», στο Θέατρο Επί Κολωνώ, σε μια παράσταση που αποκαλύπτει τη δύναμη της θεατρικής τέχνης, αλλά ταυτόχρονα αποτελεί και τη διαδρομή για την αναζήτηση της γνώσης γύρω από τη ζωή και το θάνατο.
Στο έργο "Ο Ρόζενκραντζ και ο Γκίλντενστερν είναι νεκροί" του Τομ Στόπαρντ, ενός από τους σημαντικότερους βρετανούς συγγραφείς και κατόχου Όσκαρ σεναρίου για την ταινία "Ο ερωτευμένος Σαίξπηρ", παρακολουθούμε δύο «δευτερεύοντες» χαρακτήρες από τον Άμλετ του Σαίξπηρ, οι οποίοι τοποθετούνται στο επίκεντρο της δράσης και μέσα από τα μάτια τους παρακολουθούμε την ιστορία και τα πάθη του Πρίγκιπα Άμλετ.
Στη δική μου ανάγνωση της εξαιρετικού αυτού έργου, της εξαιρετικής αυτής κωμωδίας, συναντάμε τον Ρόζενκραντζ και τον Γκίλντενστερν σε ένα ταξίδι ενηλικίωσης, από τη γέννηση, στη γνώση και το θάνατο. Σε αυτήν τη διαδρομή, οδηγός τους είναι ένας παράξενος θίασος με προεξέχοντα τον Παίκτη. Ο θιάσος ενσαρκώνει όλη τη δύναμη του θεάτρου ως ένα παιχνίδι άλλοτε αθώου και αστείου άλλοτε σκοτεινού που μπορεί και συμπυκνώνει εμπειρίες και νοήματα και γίνεται φορέας γνώσης και αυτογνωσίας καμιά φορά περισσότερο «αληθινής» και από την ίδια τη ζωή. Δαιμονικό στοιχείο ο θίασος, με πολλά πρόσωπα και μεταμορφώσεις, τους ανεβάζει στη σκηνή και τους βαφτίζει πρωταγωνιστές σε μια παράσταση που δανείζεται «λέξεις, λέξεις, λέξεις» (Άμλετ, Πράξη Β, σκηνή 2) του Άμλετ προκειμένου να μιληθεί και να γίνει κατανοητός ένας κόσμος όπου κυβερνά το αίμα, η ίντριγκα, το τυχαίο. Κι αν ο Ρόζενκραντζ και ο Γκίλντενστερν ενίοτε δείχνουν να συνθλίβονται από αυτόν τον κόσμο, συνεχίζουν: στο θέατρο εν θεάτρω που στήνεται με σκηνοθέτη τον Παίκτη και τους ηθοποιούς του θιάσου, ανακαλύπτουν θαμένα συναισθήματα κι εκφραστικά μέσα, απελευθερώνονται από τη ρουτίνα της αλλότινης τους ζωής, για να ξαναζήσουν από την αρχή και να παίξουν κρυφτό με τον θάνατο.
