"Ποτέ δεν χρειάζεται να αλλάξεις τίποτα σε κάτι που σηκώθηκες στη μέση της νύχτας για να γράψεις."
Φωτεινή Αθερίδου: "Αφού η μαμά και ο μπαμπάς γράφουν". "Οταν ήμουν στο τρίτο έτος της σχολής (σ.σ. Δραματική Σχολή του Θεάτρου Τέχνης Κάρολος Κουν) έγραψα ένα δικό μου κείμενο, διάρκειας δέκα λεπτών, με θέμα την κρίση. Μου άρεσε η ιστοριούλα μου. Είδα ότι μπορώ να γράψω, ότι είναι αστείο, κι έτσι απέκτησα αυτοπεποίθηση". Η κόρη της Ελένης Γκασούκα και του Θοδωρή Αθερίδη γράφει "γιατί το γράψιμο είναι σαν αρρώστια..σου κολλάει".
Βασίλης Μαυρογεωργίου: Η Έλενα Καρακούλη έχει γράψει "Με εφόδιο την αυτοσχεδιαστική δύναμη, τη ζωντάνια στους διαλόγους και τη φαντασία Ο Βασίλης Μαυρογεωργίου δημιουργεί κόσμους που παραπέμπουν στο παραμύθι, έχουν στοιχεία επιθεώρησης και απευθύνονται τόσο σε μικρούς όσο και μεγάλους". Εμένα όλα του τα παραμύθια με κάνουν λιώμα.
Θοδωρής Αθερίδης: "Έχω βρει ένα τρόπο να εκφράζω και να φιλτράρω αυτά που νιώθω, να τα αποτυπώνω και να τα παρουσιάζω στον κόσμο. Είναι ο τρόπος μου". Έχει χιούμορ αυτός ο άνθρωπος, είναι ειλικρινής και ασυμβίβαστος.
Αλεξάνδρα Κ. : Έχουν μια δυναμική τα γραπτά της, δηλαδή αφοπλίζεσαι -ατάκα και επιτόπου-. Σου πετάει μια περιγραφή με λεπτομέρειες που δεν τις πιάνει το μάτι σου, της λες "μα πού πας και τα βρίσκεις", σου χαμογελάει και ετοιμάζεται για την επόμενη αστρική απογείωση.
Λένα Κιτσοπούλου: "Δεν είμαι από τους συγγραφείς που προσχεδιάζουν τι θα γράψουν, που κρατούν σημειώσεις. Μπουκάρω και γράφω για πράγματα που με πονάνε, που έχω βιώσει, ακούσει, που μ' έχουν συγκινήσει". Οι άκρες όλων των λέξεών της έχουν αρκετό πόνο, αρκετή αγάπη και νοσταλγία, αρκετό θάρρος για να γίνουν πράγματα για τα οποία θα κουβεντιάσουμε με θέληση.
Χρύσα Φωτοπούλου
