Η Ελένη Τριανταφυλλοπούλου γεννήθηκε στην Πάτρα το 1982. Αριστούχος απόφοιτη του τμήματος Θεατρικών Σπουδών του Εθνικού και Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών και του Μεταπτυχιακού Προγράμματος με τίτλο: Παγκόσμιο Θέατρο- Θεωρία, Δραματουργία, Πράξη. Το 2008 αποφοίτησε με υποτροφία από τη σχολή Κινηματογράφου-Τηλεόρασης Λ. Σταυράκου. Η Μικρού Μήκους ταινία της «Bella» (35mm), σε σενάριο της ίδιας, απέσπασε Κρατικό Βραβείο Ποιότητας στο 49ο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης και γνώρισε επιπλέον διακρίσεις σε εγχώρια και διεθνή Φεστιβάλ. Συνέχισε τις σπουδές της στο Freie Universität Berlin με αντικείμενο σπουδών την αισθητική της εικόνας και τη φιλοσοφία. Αυτό που διαπίστωσα είναι ότι ό, τι έχει κάνει έχει ασύλληπτο ενδιαφέρον..
Πάτρα. Τέλη της δεκαετίας του ΄80. Η πρώτη παράσταση, που θυμάμαι στη ζωή μου, παίζεται στο θέατρο «Απόλλων» και είναι «Ο καλός άνθρωπος του Σε-Τσουάν» του B. Brecht. Είμαι ένα μικροσκοπικό πιτσιρίκι και χρειάστηκε η μητέρα μου να διαβεβαιώσει τον υπεύθυνο του θεάτρου ότι δεν θα κάνω φασαρία.
Δεν ξέρω, αν έφταιξε ο Brecht, πάντως μεγαλώνω δείχνοντας υπερβολική απέχθεια στις «γραμμικές αφηγήσεις». Σπουδάζω θεατρολογία και κινηματογράφο. Αγαπώ τη θεωρία, αλλά θέλω, όσο τίποτα άλλο, να δοκιμαστώ στην πράξη. Δουλεύω ως βοηθός σκηνοθέτη στο θέατρο. «Ερωτεύομαι» τη διαδικασία της πρόβας. Σκηνοθετώ την πρώτη δική μου παράσταση με τη συμμετοχή φίλων. Έχω την τύχη να την δει ο Στάθης Λιβαθινός, ο οποίος με καλεί να σκηνοθετήσω στην Πειραματική Σκηνή του Εθνικού Θεάτρου. Δεν έχω κλείσει ακόμα τα εικοσιτέσσερα. Παρά το γεγονός ότι ήταν μια συγκλονιστική εμπειρία, καταλήγω ότι η σκηνοθεσία δεν είναι αυτό που μου ταιριάζει.
Συνεχίζω τις σπουδές. Αισθητική της εικόνας, φιλοσοφία, μεταπτυχιακό στη θεατρολογία. Στο Βερολίνο αντιλαμβάνομαι για πρώτη φορά την αναγκαιότητα της ύπαρξης του δραματολόγου στη δημιουργία μιας παράστασης. Η συγκεκριμένη ειδικότητα δεν λείπει από κανένα θέατρο και από καμιά θεατρική παραγωγή. Είναι ευρέως αναγνωρίσιμη στη Γερμανία, όπως και στις περισσότερες χώρες της Ευρώπης και ο δραματολόγος θεωρείται ένας εξίσου σημαντικός συντελεστής, όπως είναι ο σκηνογράφος, ο φωτιστής ή ο μουσικός. Με έλκει απίστευτα η πολυσυλλεκτικότητα του αντικειμένου: Παγκόσμια ιστορία, ιστορία της τέχνης, σημειολογία, κοινωνιολογία, ψυχολογία, είναι μερικοί μόνο τομείς από τους οποίους αντλείς το υλικό της έρευνάς σου.
Το θέατρο είναι ένα σύμπαν αντιθέσεων ακριβώς όπως και ο άνθρωπος. Είναι ο τόπος της πιο δεσμευτικής πειθαρχίας και της πιο μεγάλης ελευθερίας. Το σταυροδρόμι, όπου η ατομική έμπνευση συναντά την συλλογική προσπάθεια και αυτό πιστεύω ότι είναι μια σπουδαία συνάντηση. Κάθε καινούριο έργο, κάθε νέα συνεργασία μου δίνει τη δυνατότητα να επαναπροσεγγίζω τα όρια των γνώσεών μου, της ερευνητικής μου ικανότητας, της δημιουργικής μου σκέψης.
Κάθε σκηνοθέτης είναι διαφορετικός. Είναι μεγάλη πρόκληση να βρεις την δίοδο επικοινωνίας που θα σου επιτρέψει να συνεργαστείς μαζί του με τον καλύτερο τρόπο. Στην Ελλάδα μάλιστα, που η ειδικότητα του δραματολόγου δεν είναι ακόμα ιδιαίτερα διαδεδομένη, έχεις την επιπρόσθετη ευθύνη να τον κάνεις να νιώσει «ασφαλής». Δεν είσαι εκεί για να σκηνοθετήσεις στη θέση του. Αντιθέτως, με εργαλεία τις γνώσεις και τη μεθοδολογία σου, καλείσαι να τον βοηθήσεις να «ξεκλειδώσει» το θεατρικό κείμενο (όταν υπάρχει), να δημιουργήσει το παραστασιακό κείμενο, να πειραματιστεί με αισθητικές και υποκριτικές φόρμες. Κατά μία έννοια, είσαι ο άνθρωπος που τον βοηθάει να οργανώσει τη σκέψη του. Και είναι απίστευτο, πόσο μεγάλη ποίηση μπορεί να γεννηθεί από μια οργανωμένη σκέψη…
Η έκφραση: «Αυτό που θέλει να πει ο συγγραφέας» μου φαίνεται αφελής. Πιστεύω ότι όλα τα μεγάλα έργα θέτουν ερωτήματα χωρίς να δίνουν απαντήσεις. Η θέση μας απέναντι σε αυτά τα ερωτήματα, γίνεται η παράσταση. Κάθε δημιουργός έρχεται να δώσει τις δικές του απαντήσεις, γι΄ αυτό και ένα έργο μπορεί να παρασταθεί με πολλούς και διαφορετικούς τρόπους.
Δουλεύοντας «πίσω από τη σκηνή» δεν θα κοπιάσεις λιγότερο. Σε περιμένουν αμέτρητες αγωνίες, δημιουργικά ξενύχτια, πιθανές συγκρούσεις, προκλήσεις κάθε είδους. Όταν όμως έρθει η ώρα της παράστασης, ξαφνικά θα συνειδητοποιήσεις ότι κάθε βράδυ στη σκηνή μαζί με τους ηθοποιούς υπάρχει και κάτι δικό σου, κατά κάποιο τρόπο είσαι και εσύ εκεί. Και αυτό το συναίσθημα δεν θα το άλλαζα για τίποτα στον κόσμο.
(*Η Ελένη Τριανταφυλλοπούλου φωτογραφήθηκε από τον Andrea Bonetti στο χώρο του Φεστιβάλ Αθηνών (Πειραιώς 260) όπου γίνονται οι πρόβες για την παράσταση «Ρομαντισμός» η οποία θα παρουσιαστεί σε σκηνοθεσία Θέμελη Γλυνάτση στη Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών τον Μάρτιο. )
Χρύσα Φωτοπούλου
