"Οι μεγάλοι χορευτές δεν είναι μεγάλοι εξαιτίας της τεχνικής τους. Είναι μεγάλοι εξαιτίας του πάθους τους", είπε η Μάρθα Γκράχαμ, ψιθυριστά, στην Ελένη Γκασούκα. "Συμφωνώ" απάντησε εκείνη και μπήκε στο χορό με πάθος εξαίσιο.
"Θα πίστευα μόνο σε ένα Θεό που θα ήξερε να χορεύει". Σκέψη μισή -μισή με τον Νίτσε και μέχρι να πει κύμινο βρέθηκε να 'χει φοιτητικό πάσο στη σχολή της Ραλλού Μάνου. Σύμφωνο ολόκληρο το σύμπαν. "Το παιδί να κάνει αυτό που θέλει". Συνέχισε τις σπουδές της στο Κέντρο Σύγχρονου Χορού στο Παρίσι και χόρεψε στο Grand Theatre De Rennes για δύο χρόνια.
Ναι, αλλά ξέρει και να γράφει. "Σε όλη μου τη ζωή κοίταζα τις λέξεις σαν να τις έβλεπα για πρώτη φορά". Κόλλα πέντε, Έρνεστ Μίλλερ Χέμινγουεϊ. Γράφει αδιάκοπα. Και σκηνοθετεί. Και μας αρέσει πολύ. Και της το λέμε. Και χαμογελάει σαν κοριτσάκι που παίρνει καλούς βαθμούς. Με συστολή.
"Περισσότερο από οτιδήποτε άλλο, ο χαρακτήρας ενός ανθρώπου φαίνεται απ’ αυτό που θεωρεί αστείο". Μα, ναι λατρεμένε μου Γκαίτε. Αν δεις τους "Ήρωες", θα καταλάβεις. Έχει χιούμορ και λεπτότητα.
Παρατηρεί όχι σαν παντογνώστης αφηγητής, αλλά σαν ένα παιδί- σπίρτο που σκαρφαλώνει στα δέντρα.
Έχω κάνει καιρό τώρα αυτές τις σκέψεις, αλλά σήμερα, 4 Γενάρη 2015, θέλησα να τις καταγράψω.
Χ. Φ.
