Οι πρώτες φορές είναι οι πιο ισχυρές μνήμες. Δεν τις ξεχνάς ακόμη κι αν το παρελθόν κρέμεται από μια κλωστή. Σήμερα, η Όλια Λαρίδου περιγράφει στο Onlytheater.gr τη στιγμή που βρέθηκε στην καρδιά του φωτός φορώντας άσπρα μποτάκια και ένα φόρεμα..
Είμαι πίσω από την κουίντα και περιμένω να βγω. Το "Φιόρο του λεβάντε" του Ξενόπουλου. Η καλοκαιρινή σκηνή του Θεάτρου Τέχνης, κάπου στην Γ' Σεπτεμβρίου. Φοράω κάτι δετά, άσπρα μποτάκια κι ένα φόρεμα, που μου έχουν πει ότι τα σχεδίασε ο Τσαρούχης και τα φορούσε η Έλλη Λαμπέτη.
Δε νιώθω τίποτε, κοιτάζω μέσα στο μισοσκόταδο τη φωτεινή σκηνή, παγωμένη. Ξαφνικά, ένα χέρι (του Γιώργου Λαζάνη) με σπρώχνει να βγω. Περίπου σαν να με βαφτίζει. Βρίσκομαι ξαφνικά στο επίκεντρο, στην καρδιά του φωτός και νιώθω τόσο μικρή, τόσο σαστισμένη. Και τότε, σαν ν' αρχίζει το αίμα- από κει που ήταν παγωμένο -να τρέχει με δαιμονική ταχύτητα, να νιώθω κάθε πόρο του σώματός μου να πάλλεται και όλο μου το είναι να κραυγάζει. Είμαι ζωντανή, είμαι νέα, πολύ νέα, είμαι εδώ, μπροστά σας κι είμαι ευτυχισμένη, που υπάρχω.
Αυτό είναι ό,τι θυμάμαι από την πρώτη μου επαφή με τη σκηνή.
Χρύσα Φωτοπούλου
