Όποιος θέλει να φωταγωγήσει μέρες και νύχτες, ας την πάρει ένα τηλέφωνο. Είναι άφθαστη. Για την μαγεία που κρέμεται από την εξαίσια και σπάνια λεπτομέρεια. Οι ήρωες του Θόρντον Ουάιλντερ (Βλέπε Ντόλλυ, η Προξενήτρα), στο "Αλίκη", είναι σενιαρισμένοι από τα χεράκια της.
Στην αρχή είναι το κείμενο, το σενάριο, το έργο…
Ακολουθεί η φαντασία. Διαβάζεις, μουδιάζεις, μοιράζεσαι το θαμπό όνειρό σου με τον μαέστρο- σκηνοθέτη σου.
Μετά έρχεται η όραση. Ελπίζεις να δεις πιο μακριά από τον σκηνοθέτη με τα μάτια, που εκείνος σου χαρίζει στην εκάστοτε περίσταση.
Συνεχίζει ο έρωτας, όταν καλείσαι να δώσεις σάρκα και οστά στο θολό όραμα (μέχρι τότε) του σκηνοθέτη. Σκιτσάρεις, ξενυχτάς, παθιάζεσαι, χάνεσαι, μισείς, τα παρατάς, τα ξαναβρίσκεις, ενθουσιάζεσαι, απελπίζεσαι και συνεχίζεις.
Έπειτα ανακαλύπτεις την αφή. Ταιριάζεις σώματα ρόλους, κείμενο, υλικά και εποχές με τα μάτια και τα χέρια σε έναν τρισδιάστατο καμβά.
Αναζητάς την γλυπτική, που στην χαρίζουν οι τεχνικοί και η μοδίστρα, αυτοί σου κόβουν το εισιτήριο για το ταξίδι που σχεδιάσες, και άλλοτε ταξιδεύεις πρώτη θέση, άλλοτε γαλαρία.
Και στο τέλος, έρχεται η αγάπη και ο τοκετός. Το βλέπεις να παίρνει σχήμα και όγκο, σου μένουν οι τελευταίες πινελιές για να χαρίσεις όλο σου το όνειρο, ένα κοστούμι, ένα καπέλο, ένα σκηνικό.
Εγώ μέχρι την τελευταία στιγμή γεννάω, αυτό περιμένω και όσο περισσότερα ετερόκλητα υλικά και άγνωτα μονοπάτια τεχνοτροπίας εφευρίσκω και χρησιμοποιώ, τόσο πιο πολύ πιστεύω στην μαγεία του θεάτρου.
Γιατί πώς αλλιώς;
Το κοστούμι, το σκηνικό, όπως και όλο το θέατρο είναι ένα ψέμα. Ένα ωραίο ψέμα.
Αυτό καλούμαστε να κάνουμε, να σας κάνουμε να το πιστέψετε ή να πιστέψετε στη μαγεία….
Χρύσα Φωτοπούλου
