H Έλενα Αντωνίου είναι χορεύτρια και χορογράφος από την Κύπρο. Φέτος ομως μετά από πρόσκληση του Βαγγέλη Θεοδωρόπουλου, ήρθε εκτάκτως στην Αθήνα για την παράσταση "Τα παράσιτα" που παρουσιάζεται στο Θέατρο του Νέου Κόσμου. Όταν βρίσκεται πίσω από τη σκηνή δεν αντέχει, θέλει να παίζει, να χορεύει, αλλά φέτος ανακάλυψε τη μαγεία του να βλέπεις και να παρακολουθείς τη διαδικασία μιας παράστασης.
Πίσω από τη σκηνή, μπροστά από τη σκηνή... δεν το αντέχω. Δεν αναπνέω. Δεν μπορώ να κάτσω ακίνητη. Μου φαίνονται όλα πιο δύσκολα. Θέλω να είμαι πάνω στη σκηνή. Εκεί αναπνέω.
Αυτά σκέφτομαι κάθε φορά όταν μου προτείνουν μια συνεργασία στο θέατρο. Από την άλλη αγαπώ το θέατρο. Ίσως καμιά φορά και περισσότερο από το χορό. Μου αρέσει να είμαι από κοντά σε όλη τη διαδικασία, από την πρώτη ανάγνωση μέχρι την πρώτη παράσταση. Κάθε φορά μαθαίνω πράγματα που μου είναι χρήσιμα και στις προσωπικές μου δουλειές.
Φέτος μπήκαν στη ζωή μου τα "Παράσιτα"... Δύο όμορφα παρασιτάκια που σε κάθε πρόβα με έκαναν να τις θαυμάζω πιο πολύ.
Ίσως η μοναδική φορά που νιώθω όμορφα, ήρεμα και που δε μου βγαίνει η επιθυμία να είμαι πάνω στη σκηνη. Θέλω να είμαι εκτός και να παρατηρώ την κάθε τους κίνηση, την κάθε λεπτομέρεια, την κάθε αναπνοή... Κόρα, Ιωάννα ευχαριστώ...
Νιώθω κομμάτι αυτής της παράστασης κι αυτό οφείλεται στο σκηνοθέτη Βαγγέλη Θεοδωρόπουλο και στην εμπιστοσύνη που δείχνει σε όλη τη δημιουργική ομάδα. Ίσως να είναι η πρώτη φορά που ως χορογράφος σε θεατρική παράσταση καθόμουν σε όλες τις πρόβες τόσο κοντά στο σκηνοθέτη. Το να μπορείς να σκύψεις το κεφάλι δίπλα και να ανταλλάξεις ένα βλέμμα, μια ιδέα, μια παρατήρηση με το σκηνοθέτη της παράστασης σε κάνει κομμάτι της διαδικασίας. Αυτό δε συμβαίνει πάντα, αλλά όταν το γευτείς επιθυμείς να έιναι και οι υπόλοιπες συνεργάσίες πάνω σε αυτή τη βάση.
Μη μου πέφτεις...
