Ο Γιώργος Βουβάκης γράφει ένα κείμενο, που περιέχει όλες τις κορυφώσεις, από τα τέλη του '80 μέχρι σήμερα. Μ' αρέσει η ευχή του. Είχα ξεμείνει και μ' έσωσε.
Γεννήθηκα εν Αθήναις, στα late '80s. Όντας αθλητής της κολύμβησης, κάπου εκεί στα 16, κουράστηκα να μετράω πλακάκια και αποφάσισα ότι θέλω να επικοινωνήσω όλο αυτό (το χαοτικό), που είχα μέσα μου. Το θέατρο ήταν ο καλύτερος τρόπος.
Στα 18 μου, παράλληλα με τη σχολή Διοίκησης & Οικονομίας στα ΤΕΙ Αθήνας, ξεκίνησα να παρακολουθώ μαθήματα στο Θέατρο των Αλλαγών. Εκεί, έμεινα δύο χρόνια και ταυτόχρονα είχα αρχίσει να συμπληρώνω το άδειο μέχρι τότε βιογραφικό μου. “Μια μέλισσα τον Αύγουστο” του Θοδωρή Αθερίδη, άλλες δύο ταινίες με την Μαριτίνα Πάσσαρη, θεατρικές παραστάσεις με θεατρικές ομάδες και φυσικά το “Βρέχει” με τον Ακύλλα Καραζήση στο Φεστιβάλ Αθηνών. Το “Βρέχει” το θυμάμαι ακόμα και τώρα με μεγάλη νοσταλγία γιατί ξαφνικά συνεργαζόμουν με πολύ σημαντικούς ανθρώπους του χώρου ( Ακύλλας Καραζήσης, Μαρία Σκουλά, Κωνσταντίνος Αβαρικιώτης, Άλκηστις Πουλοπούλου, Έλενα Τοπαλίδου κ.α.) και εγώ ήμουν τόσο μικρός…και άγουρος για να μπορέσω να το αντιληφθώ.
Τον Ακύλλα τον θεωρώ έναν πολύ σημαντικό άνθρωπο για μένα, γιατί ήταν αυτός που μου έδειξε τι σημαίνει θέατρο και επίσης με προέτρεψε να φοιτήσω στην δραματική σχολή του Ωδείου Αθηνών. Στο Ωδείο Αθηνών πέρασα το 2007 και αποφοίτησα το 2010. Αυτά τα τρία χρόνια είχαμε δασκάλους τους Μοσχόπουλο, Κονιόρδου, Καταλειφό, Σκότη, Ήμελλο, Αρβανιτάκη, Αμπαζή, Χατζάκη κ.α..Απλά (ως μαθητές) ήμασταν πολύ τυχεροί!!!
Πριν τελειώσω τη δραματική, έπαιξα στην παράσταση “Vivid film” της Τζωρτζίνας Κακουδάκη και μόλις αποφοίτησα το 2010 στις παραστάσεις “Κρυφά Απογεύματα” σε σκηνοθεσία Δημήτρη Μωραίτη και “Ρισπέκτ” σε σκηνοθεσία και πάλι της Τζωρτζίνας. Αυτή τη χρονιά τη θεωρώ την πιο περίεργη της μέχρι τώρα πορείας μου. Είχα μόλις τελειώσει τη δραματική σχολή, είχα δύο πρωταγωνιστικούς ρόλους, πρόβες από τις 10 το πρωί μέχρι τις 11 το βράδυ, έκαναν πρεμιέρα την ίδια περίοδο και μέσα σ’ όλα ερωτεύτηκα κιόλας… Λιγάκι δύσκολο να το διαχειριστείς στα 23 σου και κάπου εκεί ξεκίνησαν οι αϋπνίες..
Μετά ακολούθησαν δύο παιδικά με τον Χάρη Ρώμα, στο Rex και εν συνεχεία το “Έγκλημα στα παρασκήνια” και ο “Κροκόδειλος” του Ντοστογιέφσκι στο Από Μηχανής Θέατρο. Δύο παραστάσεις που σκηνοθέτησε η Κατερίνα Μπερδέκα και δύο όμορφα χρόνια που δεν θα ξεχάσω ποτέ. Η Κατερίνα πίστεψε σ’όλους μας πολύ, είχαμε γίνει πια ομάδα. Ένιωσα ότι αυτά τα χρόνια ήταν σαν μια δεύτερη δραματική σχολή.
Επόμενη στάση το “Cleansed” της Σάρα Κέιν, σε σκηνοθεσία Έφης Γούση στο θέατρο Σημείο. Μια παράσταση που είχε μεγάλη απήχηση στον κόσμο και χαρακτηρίστηκε ως μία από τις καλύτερες της χρονιάς.
Και κάπου εδώ, φτάσαμε στο σήμερα. Παίζω στην δραματική σειρά του Mega “Δικαίωση” του Δημήτρη Αρβανίτη και λόγω των καθημερινών γυρισμάτων, αποφάσισα να αποχωριστώ για λίγο το θέατρο. Το ότι δεν παίζω όμως μου δίνει την ευκαιρία να παρακολουθήσω πολλές παραστάσεις (ανάμεσά τους και πολλές εξαιρετικές παραστάσεις), πράγμα που δεν μπορούσα τα προηγούμενα χρόνια. Όμως, επειδή το τώρα έχει σημασία, όπως λέει και η Σάρα Κέιν στο Cleansed:
«Σ’ αγαπάω τώρα.
Είμαι μαζί σου τώρα.
Θα κάνω ό,τι καλύτερο μπορώ, από στιγμή σε στιγμή, για να μη σε προδώσω.
Τώρα.
Αυτό ήταν. Τίποτα άλλο. Μη με αναγκάζεις να σου πω ψέματα.»
Και κρατήστε το σαν μια ευχή από μένα για τη νέα χρονιά.
-Γ-
Χρύσα Φ.
