Δραστήρια και πολυτάλαντη-παίζει, γράφει, διδάσκει- η Δάφνη Μανούσου, αφού περιπλανήθηκε σε Αγγλία και Αμερική, καταστάλαξε στην Αθήνα, όπου με την ομάδα της, τη Square Theatre Company, κάνει πραγματικότητα το όνειρό της.
Γεννήθηκα στην Αθήνα. Στα δέκα μου μετακόμισαμε στη Κρήτη λόγω της δουλειάς του πατέρα μου. Δυσκολεύτηκα να προσαρμοστώ. Αυτό που με γέμιζε χαρά, ειδικά τον πρώτο καιρό που τα είχα βρει δύσκολα, ήταν να μιμούμαι τις φωνές των δασκάλων μου, όταν διάβαζα τα μαθήματα μου. Στην εφηβεία μου ήμουν πια σίγουρη πως ήθελα να γίνω ηθοποιός, παρ' όλες τις φοβίες που είχα σε σχέση με το επάγγελμα.
Στα 18 μου έφυγα για τη Αγγλία, όπου σπούδασα θεατρολογία. Δε μου ταίριαξε η ζωή εκεί παρότι η σχολή ήταν πολύ ενδιαφέρουσα. Στα 21 μου έφυγα για τη Νέα Υόρκη. Από την πρώτη ειβδομάδα ένιωθα πως ανήκα εκει. Από την πόλη αυτή που έζησα πέντε χρόνια και την αγάπησα πολυ κρατάω το ότι ο κόσμος δεν ήταν καθόλου δήθεν και πόσο ελεύθερη αισθανόμουνα. Στην Έλλάδα εχω κάνει κάποιες δουλειές στη τηλεόραση, αλλά κυρίως έχω δουλέψει στο θέατρο. Τα τελευταία χρόνια δουλεύω στενά με την ομάδα που ανήκω, τη Square Theatre Company. Aπο τις δουλειές που έχω κάνει ξεχωρίζω το 198"4 του Όργουελ σε σκηνοθεσία Αλ. Βούλγαρη, το "Ιnsenso" του Δημητριάδη, σε σκηνοθεσία Μ. Μαρμαρινου, το "Camille Claudel, Mudness", σε συγγραφή και σκηνοθεσία του Γ. Λασπιά και το "Θεό της Σφαγής" της Γ. Ρεζά σε σκηνοθεσία Δ. Γιαμλόγου. Αυτή την περίοδο παίζω στο "Άσκηση για Φόνο" του Β. Καν, σε σκηνοθεσία Δ. Γιαμλόγλου και έχω ξεκινήσει πρόβες με την ομάδα για το "Closer" του Π. Μάρμπερ σε σκηνοθεσία Σ. Βαρδάκη στο θέατο 104 που θα ανέβει τον άλλο μήνα.
