Στην Ιωάννα Σταυροπούλου, που μοιράζει το χρόνο ανάμεσα σε αίθουσες δικαστηριών (είναι και δικηγόρος) και στο θέατρο, αρέσουν οι ρόλοι. Απ' όλους όμως ξεχωρίζει εκείνους που της προσφέρει η ζωή, ίσως γιατί έτσι τροφοδοτεί και την τέχνη της...
Το role playing ήταν πάντα μες το αίμα μου. Από μικρό παιδί θυμάμαι όταν η μάνα μου ζήταγε να της φτιάξω καφέ, εγώ έπαιζα την καφετζού και το σπίτι μεταμορφωνόταν σε καφενείο... Στο σχολείο αντί να προσέχω στο μάθημα, έκανα φανταστικούς διαλόγους στο κεφάλι μου και στις εκδρομές αντί να παίζω με τα παιδάκια, καθόμουν και μίλαγα μόνη μου παίζοντας ρόλους! Θυμάμαι πόσο τρελαινόμουν να κάνω πλάκες στα τηλέφωνα, αλλάζοντας φωνές, ή πόσο εύκολα έβαζα τα κλάματα στα ψέματα για να τις φάει ο αδελφός μου και να την γλιτώσω εγώ, όταν κάναμε μαζί σκανταλιές… Ε σιγά σιγά κατάλαβα ότι το επάγγελμα που ταιριάζει γάντι με την παραπάνω συμπεριφορά είναι αυτό του ηθοποιού! Οπότε και το έκανα πραγματικότητα. Πρώτα βέβαια τελείωσα τη Νομική για να είμαι καλό παιδί, μιας και προέρχομαι από οικογένεια νομικών και στη συνέχεια πήγα στην Αμερική για να κάνω αυτό που ήθελα. Μετά γύρισα πίσω και έκτοτε παίζω δυο ρόλους στη ζωή μου, τη δικηγόρο και την ηθοποιό. Πλάκα έχει, δε βαριέμαι ποτέ.
Με κάποιους φίλους ηθοποιούς έχουμε φτιάξει τη θεατρική ομάδα Square και κάνουμε δικές μας παραγωγές. Κι αυτό είναι πολύ καλό γιατί έτσι κάνουμε τα έργα που θέλουμε. Τώρα για παράδειγμα ετοιμάζουμε το «Closer» σε σκηνοθεσία Ιωσήφ Βαρδάκη στο θέατρο 104, που είναι ένα έργο που έχουμε σταμπάρει εδώ και πολλά πολλά χρόνια! Τέλος δηλώνω πανευτυχής γιατί εδώ και τρεις μήνες παίζω ένα ονειρεμένο ρόλο κακιάς, μιας και ανέκαθεν το πρότυπό μου ήταν η Αλέξις Κόλμπυ από τη Δυναστεία και όλες οι κακές μάγισσες από τα παραμύθια, στη νουάρ κωμωδία «Άσκηση για Φόνο» σε σκηνοθεσία Δημήτρη Γιαμλόγλου στο Αγγέλων Βήμα.
Ωστόσο, όσο κι αν μ’ αρέσει το θέατρο, πάντοτε πίστευα ότι ο πιο γοητευτικός ρόλος είναι αυτός της ζωής, γιατί ποτέ δεν ξέρεις τι θα γίνει.
