Στον Κάτω Χώρο του Θεάτρου του Νέου Κόσμου, ο Σπύρος Κυριαζόπουλος, με αφορμή την ιστορία των δύο προσώπων, "αφηγείται" την πορεία του «θύτη» και το δικό του ταξίδι μέσα στο χρόνο.
''De profundis?''
''Εκ βαθέων εκέκραξά σοι Κύριε, ότι, παρά σοι ο ιλασμός εστίν...''
Δαυίδ ψαλμός ΡΚΘ' 129
Από αυτόν τον ψαλμό, στον οποίο και ανέτρεξα λόγω του τίτλου του έργου του Όσκαρ Ουάιλντ ''De profundis'', ξεκίνησε η ιδέα διασκευής του για το θέατρο. Πρόκειται για την επιστολή του συγγραφέα, που έγραψε όντας φυλακισμένος, στον νέο που εξαιτίας του φυλακίστηκε.
''De profundis'' στην λατινική σημαίνει ''εκ βαθέων''. Στους ψαλμούς του ο Δαυίδ ζητά συγχώρεση απο το Θεό και προσπαθεί να εξιλεωθεί για τις αμαρτίες του. Έτσι με αφορμή την εξιλέωση θεώρησα πως θα έχει περισσότερο ενδιαφέρον θεατρικά ένας μονόλογος του ''θύτη'' παρά του ''θύματος''.
Ύστερα απο μακρόχρονη έρευνα σε κείμενα και κινηματογραφικά έργα σχηματίστηκε ένας χαρακτήρας ικανός να σταθεί απέναντι σε μια τόσο μεγάλη προσωπικότητα και σε ένα τόσο όμορφο κείμενο. Δε μου αρκούσε η περιγραφή του ήρωα απο τον Όσκαρ και δε ήθελα σε καμία περίπτωση να καταφύγω σε ιστορικές αλήθειες. Ένα τόσο βαθύ και ουσιαστικό κείμενο ήθελα να έχει το φίλτρο ενός ρομαντικού σκοτεινού παραμυθιού παρά τον ρεαλισμό σαν οδηγό. Άλλωστε ο Όσκαρ ήταν πολέμιος του ρεαλισμού στην Τέχνη. ''Η ζωή πηγαίνει πιο γρήγορα από το ρεαλισμό, μα ο Ρομαντισμός είναι πάντα μπροστά απο τη ζωή'' έχει πει. Γι' αυτό και ορμώμενος απ' το ότι Όσκαρ ταυτίζεται σε ένα μέρος του πρωτότυπου με τον Χριστό, τοποθέτησα απέναντί του έναν τρομακτικά σκοτεινό δαιμονοποιημένο ήρωα. Απέναντι σε έναν πιστό έβαλα έναν άπιστο. Ένα επέθαντο πλάσμα που τιμωρία του είναι η ίδια του επιλογή της αθανασίας. Κουρασμένο από την σπατάλη της αιώνιας νεότητας ψάχνει να βρει μέσω της εξομολόγησης και της ψυχανάλυσής του την άκρη του νήματος για να μπορέσει να λυτρωθεί με το θάνατο. Αυτό που τον ωθεί να το κάνει είναι ένας εφιάλτης, ο κόσμος της επιστολής του Όσκαρ Ουάιλντ, στον οποίο οι ρόλοι αντιστρέφονται, ο θύτης γίνεται θύμα. Και μέσω της παιδικής εξόριστης κούκλας του ήρωα, ενός κλόουν που παίρνει τη θέση του αποστολέα και του θύματος, ο θύτης βιώνει αυτά που προκάλεσε ακόμα πιο έντονα. Ο ίδιος δικάζεται, φυλακίζεται και οδηγείται στην αιώνια καταδίκη.
Αλλά και πάλι η προσέγγιση αυτή δε μου ήταν αρκετή! Χρειάστηκε να γίνει ο χαρακτήρας μου ενα νόμισμα με δυο όψεις, να αποδαιμονοποιηθεί αυτό το πλάσμα που έπλασα και να έρθει σε επαφή στον εφιάλτη του με την πετρωμένη παιδική του καρδιά και να την αναστήσει, να μιλήσει και να κατανοήσει, όπως το θύμα του! Να γίνει ο ίδιος η παιδική αυτή κούκλα που εξόρισε και να την αποδεχτεί. Θέλησα να φανεί πως το κακό ενυπάρχει στο καλό και το αντίθετο. Πως δεν υπάρχει θύτης και θύμα, καλός και κακός παρά μόνο εξύψωση και ξεπεσμός. Πως μέσω μιας απλής επιλογής και υπέρβασης έρχεται πάντοτε η λύτρωση. Μόνο που στην παράστασή μου επιλέγω ο άπιστός μου να μη μπορεί να λυτρωθεί καθώς η μόνη αλήθεια που δέχεται είναι ο πόνος. Ακόμα και θρησκευτικά δηλαδή δεν μπορεί να δεχτεί την ιδέα της ανάστασης και οτι η ιστορία γι αυτόν φτάνει μέχρι το μαρτύριο της σταύρωσης. Δεν αποδέχεται και εμμένει στον αιώνιο πόνο προσπαθώντας να εξυμνεί τη συλλογή του από έργα τέχνης που προβάλλουν το κακό.
Χρησιμοποιήσα από το πρωτότυπο το μίσος και τη διαμάχη που έχει ο παραλύπτης της επιστολής με τον πατέρα του και έπλασα έναν χαρακτήρα που μαχεται τον πατέρα του και κατ'επέκταση τον Θεό.
Έντυσα όλη την παράσταση με μουσική των Tiger Lillies σαν την προσωπική φωνή του κλόουν που τον υποβάλει, οι οποίοι μου δώσαν και τα δικαιώματα χρήσης των κομματιών τους για την παράσταση άμεσα και απλόχερα και τους ευχαριστώ εκ βαθέων γι αυτό, διότι χωρίς την υπέροχη μουσική τους η παράστασή μου θα ήταν μισή. Με αυτά τα υπέροχα κομμάτια και τις χορευτικές σκηνές δίνεται έμφαση στον χαρακτήρα και ολοκληρώνεται την δράση του έργου.
Τι είναι το πλάσμα που παρουσιάζεται μέσα απ' τον σπασμένο καθρέφτη; Είναι τόσο τρομακτικό όσο θέλει να δείχνει; Μπορεί να εξομολογηθεί εκ βαθέων;
Xρύσα Φωτοπούλου
