Ο Γερμανός σκηνοθέτης και δραματουργός που μας έχει αφήσει παρακαταθήκη μερικά από τα πιο ενδιαφέροντα σύγχρονα θεατρικά κείμενα φέτος έχει την τιμητική του στα θέατρα της Αθήνας. Τι συμβαίνει στον παράδοξο κόσμο του Ράινερ Βέρνερ Φασμπίντερ όμως και γιατί ασκεί τόσο μεγάλη έλξη σήμερα στο κοινό και στους καλλιτέχνες;
Τα έργα συνήθως εκτυλίσσονται μέσα σε ένα σπίτι, ακόμα και οι ταινίες του πολλές φορές γυρίζονταν μόνο μέσα ένα χώρο. Σπίτια ερμητικά κλειστά, όπου οι ένοικοί τους έχουν ξεχάσει τον έξω κόσμο ή ο έξω κόσμος τους ξέχασε εκεί μέσα. Νησίδες μια αφόρητης μοναξιάς, αφού τα πρόσωπά του δεν γνωρίζουν, ή δεν μπορούν να μάθουν τον Άλλον. Προσπαθούν πάντα απεγνωσμένα και μανιακά.
Στο σύμπαν του Φασμπίντερ δεν υπάρχει αγάπη, υπάρχει μια διαρκής και εμμονική αναζήτηση της, απέλπιδα όμως και καταστροφική, γιατί οι ήρωες του είναι τόσο βαθιά εγκλωβισμένοι στο εγώ τους που δεν μπορούν να δώσουν τίποτα, άρα δεν μπορούν να πάρουν και τίποτα.
Είναι πολιτικός ο Φασμπίντερ; Ναι, γιατί μέσα από προσωπικές ιστορίες, πολλές φορές περιπτωσιολογικές, αναδεικνύει ένα σύστημα σχέσεων εξουσίας, όπου τα θύματα και οι θύτες εναλλάσσονται μέσα από ένα άρρωστο παιχνίδι επιβολής.
Όσο σκοτεινό κι αν είναι το περιβάλλον του, ο Φασμπίντερ έχει ένα θανατηφόρο χιούμορ. Απαλλάσσει τις πράξεις των προσώπων από οποιαδήποτε ηθική και απλώς τις παρακολουθεί. Τότε τα έργα των ηρώων τους, απενδυμένα από το βάρος της κριτικής, αποκαλύπτουν τη ματαιότητα του να προσπαθείς μόνος σου. Η ζωή για τον Φασμπίντερ, που ο ίδιος χάθηκε μέσα στον κόσμο των ουσιών, λειτουργεί μόνο σε συλλογικό επίπεδο. Και αυτή η θέση είναι ακραία πολιτική και υπαρξιακή ταυτόχρονα, γιατί καμία πολιτική δεν βρίσκει εφαρμογή αν παραλείψει το δράμα της ανθρώπινης ύπαρξης
A.K
