Στην παράσταση "Συνέβη και του χρόνου" του Έικμπορν Άλαν, που ανεβαίνει στο Βασιλικό Θέατρο, τη διασκευή των τραγουδιών την έχει ο Μάνος Μυλωνάκης. Ηθικός αυτουργός είναι ο σκηνοθέτης της παράστασης, Γ. Παρασκευόπουλος, που τον καλωσόρισε στον κόσμο του θεάτρου. Στον μαγικό κόσμο, όπως λέει ο Μ. Μ.
Η σύνθεση μουσικής για εικόνα μπήκε στη μουσική μου ζωή το 2007, από τη πλευρά της κινηματογραφικής μουσικής, όταν μαζί με το Γιώργο Παπαδόπουλο (δηλαδή με το συγκρότημα Your Hand in Mine), μας ανατέθηκε από το Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσ/νίκης να φτιάξουμε το soundtrack μιας βουβής γιαπωνέζικης ταινίας. Έκτοτε, τα όργανα, τα χέρια και τα αυτιά μας νιώθω πως "κουρντίστηκαν" για να εξυπηρετούν, μονοδιάστατα σχεδόν, αυτό το σκοπό: να ακολουθούν ή να παράγουν εικόνες. Ήταν αυτό που έβγαινε πιο φυσικά.
Στο μαγικό κόσμο του θεάτρου με έβαλε, ακόμα με βάζει για την ακρίβεια, ο Γιάννης Παρασκευόπουλος ο οποίος με τίμησε με την εμπιστοσύνη του να ενορχηστρώσω τις ρυθμικές διασκευές γνωστών τραγουδιών στο "Συνέβη και του χρόνου", αλλά και να γράψω την πρωτότυπη μουσική για την παράσταση "Zycklon", που το Μάρτιο ανεβαίνει στο BlackBox.
Στο πρώτο, είχα την απεριόριστη τύχη να συμμετέχω στην προετοιμασία και τη διαμόρφωση μιας παράστασης από το σημείο μηδέν, περνώντας πολλές φορές ίσως αμήχανα στάδια, ψάχνοντας να βρω το βαγόνι μου σε ένα τρένο που έτρεχε μπροστά μου και αναζητούσε προορισμό. Πώς να μεταφέρεις μια κλασική βρετανική κωμωδία της δεκαετίας του '70 στην Ελλάδα του 2014 αποφεύγοντας τα κλισέ και το επιφανειακό χιούμορ; Ο Γιάννης Παρασκευόπουλος είχε την απάντηση και, όταν πια ο προορισμός φάνηκε καθαρός μπροστά μας, ο κόσμος περίμενε στην αποβάθρα του Κ.Θ.Β.Ε., εγκάρδιος και ζεστός, με διάθεση για γέλιο αλλά και σκέψη, προσλαμβάνοντας ατόφιο το μήνυμα του Έικμπορν, πράγμα που συνιστά και την επιτυχία της παράστασης.
Το Zycklon του Θανάση Τριαρίδη, ένα αναμφισβήτητα πιο εσωστρεφές έργο, εκ τίτλου αναπόφευκτα συνδέεται με την τραγική ιστορία του εβραϊκού ολοκαυτώματος, την οποία ο συγγραφέας ανακαλεί μέσα από συνθήκες εκούσιου εγκλωβισμού, σε παιχνίδια λούνα παρκ, μέσα από την αναζήτηση και εκπλήρωση της "συντελειακής" αγάπης των πρωταγωνιστών. Βρισκόμαστε λίγο μετά τις πρώτες αναγνώσεις, για την ώρα είναι μια συναρπαστική διαδικασία, με το συγγραφέα παρόντα μαζί μας, πράγμα εξαιρετικά σπάνιο, απ' ό, τι έχω καταλάβει, στο θέατρο! Υφολογικά, νιώθω περισσότερο "στα νερά μου" και πολύ κοντά στη μουσική που θα έκανα ούτως ή άλλως και εκτός θεάτρου
Πέραν από τη γνωριμία με νέους συνεργάτες, αλλά και έναν καινούριο, για μένα, τρόπο δουλειάς, το σημαντικότερο κέρδος μου τους τελευταίους μήνες είναι το ότι γνώρισα το κοινό αυτής της πόλης, ένα πλήθος κόσμου που μονίμως γκρίνιαζα ότι δεν υπήρχε. Ένα κοινό σίγουρα διαφορετικό απ' ό, τι παλιά, που έχει δει πολλά, που όταν βρίσκει την ειλικρίνεια στο καλλιτεχνικό προϊόν, τη διαφημίζει, την αγκαλιάζει και που, εν τέλει, στα χέρια του κρατάει, εν μέσω κρίσης, το μέλλον των δημόσιων, αλλά και των ιδιωτικών σκηνών. Και φαίνεται να το σφίγγει γερά…
Χρύσα Φωτοπούλου
