Η Φανή Παρλή έγραψε το παρακάτω κείμενο κάτω από την κεντρική αμυγδαλιά του "Μυστικού κήπου". Σαν παιδί, που είναι, αν και φουλ Γενάρης, την είδε φουντωμένη. Ωραίο, ε;
Γεννήθηκα στις 5 Ιανουαρίου, «ίδια μέρα με τον Σάκη Ρουβά!», μου αρέσει να λέω πάντα χαριτολογώντας. Αποφοίτησα από το τμήμα Επικοινωνίας και Μέσων Μαζικής Ενημέρωσης του Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών, με Άριστα, και ύστερα έκανα το μεταπτυχιακό μου στην Πολιτιστική Διαχείριση στο Πάντειο Πανεπιστήμιο.
Το Θέατρο είναι κάτι που αγαπούσα από μικρή, όταν ως μαθήτρια συμμετείχα στον θεατρικό όμιλο του σχολείου μου. Ύστερα μαθήτευσα δίπλα σε αρκετούς δασκάλους, ανάμεσα τους και η Compagnie Pardès Rimonim στη Γαλλία και στο Θέατρο των Αλλαγών, με εξαιρετικούς καθηγητές, όπως οι Ε. Τσολακίδης, Θ. Αθερίδης, Φ. Κομνηνού, Ν. Κουρής, Π. Μοσχολιδάκης, Κ. Κωνσταντόπουλος, Μ. Ζορμπά, Κ. Φιλίππογλου, Γ. Συμεωνίδης και πολλοί άλλοι. Ασχολήθηκα ακόμη με το χορό, τη μουσική και το τραγούδι, έχοντας διπλώματα Musical Theatre από το Thames Valley University και το University of West London, ενώ η πρώτη μου επαγγελματική επαφή με το θεατρικό σανίδι ήταν στον Προμηθέα Δεσμώτη σε σκηνοθεσία Η. Μαλανδρή με τον Μάριο Φραγκούλη, την Αντιγόνη Βαλάκου και τον Αποστόλη Τότσικα στους Δελφούς και στο Αρχαίο Θέατρο της Περγάμου στο Διεθνές Φεστιβάλ της Σμύρνης το 2010. Μια υπέροχη εμπειρία ζωής που θα μείνει για πάντα χαραγμένη στη μνήμη μου.
Το Θέατρο ήταν και είναι πάντα μέσα στην καρδιά μου, δεν μπορώ να ζήσω χωρίς αυτό. Είναι ένα μικρόβιο, που μου κατατρώει την ψυχή, αν του γυρίσω την πλάτη και δεν του δώσω σημασία. Είναι έκφραση ψυχής, κάθαρση, άνοιγμα προς το άγνωστο και τα αέναα προβλήματα της ανθρωπότητας. Στέκομαι ενδεής και ακατάβλητη μπροστά σε κάθε θεατρικό έργο, γιατί κάθε έργο έχει κάτι να μου πει… για μένα, για τον συνάνθρωπό μου, για τον ξένο, για το τοπίο «άνθρωπος»… Είναι το μέσο για να γίνω εγώ η ίδια καλύτερος άνθρωπος… Άλλωστε και το θέατρο στην Αρχαία Ελλάδα είχε ρόλο κυρίως εκπαιδευτικό.
Αυτήν την περίοδο συμμετέχω στο παιδικό μιούζικαλ «Ο Μυστικός Κήπος» με τη Μαριάννα Τόλη. Άλλος ένας εξαίρετος και υπέροχος άνθρωπος στο διάβα της ζωής μου, τον οποίο είμαι πολύ χαρούμενη που γνώρισα. Θα την ευγνωμονώ πάντα για την ευκαιρία που μου έδωσε. Γλυκιά, προσιτή, αέρινη, όπως ακριβώς φαίνεται, χωρίς προσποιήσεις. Το σημαντικότερο, όμως, πλεονέκτημά της είναι αυτή η ανιδιοτελής και ακένωτη αγάπη της για τα παιδιά και τη ζωή, που μας κάνει και εμάς να νιώθουμε και πάλι παιδιά.
Ο Μυστικός Κήπος είναι ένα έργο, όχι μόνο για μικρούς, αλλά ίσως κυρίως για μεγάλους, γιατί υπενθυμίζει ότι όλοι χρειαζόμαστε την αγάπη στη ζωή μας για να ζήσουμε, αγάπη στον πλησίον μας, αλλά αγάπη και γι’ αυτό που μας περιτριγυρίζει, για τη φύση και τα ζώα…
Ευχή για το 2015 είναι, προσωπικά, να εκπληρώσω τα όνειρά μου και κοινωνικά, να ξημερώσει ένα καλύτερο αύριο για την Ελλάδα την επαύριο των εκλογών, όποια μορφή και αν αυτό πάρει…
Χ. Φ.
