Το πρώτο, απ' τα τρία βραβεία, που έχω κερδίσει μέχρι σήμερα, μου δόθηκε, όταν ήμουν 8 χρόνων για μια ζωγραφιά, που έφτιαξα για πλάκα, για να περάσει η ώρα, σε μια μεγάλη γιορτή του Γαλλικού Ινστιτούτου. Ζωγράφισα μία γυναίκα, συγκεκριμένα 122 (!) χρόνων, με μακριά λευκά μαλλιά, άπειρες ρυτίδες, ένα δαχτυλίδι με μπλε πέτρα και δύο τεράστια, παιδικά μάτια. Οπότε ίσως η γυναίκα αυτή, παρά τον ένα και βάλε αιώνα που τη βάραινε, είχε ωραία, παιδικά μάτια. Πήρα το βραβείο και δεν κατάλαβα γιατί. Ίσως γιατί ήμουν το μόνο παιδί που ζωγράφιζα -τέλεια- παππούδες και γιαγιάδες; Όχι. Ήμουν σαν όλα τα παιδιά, που δε θέλουν να αναμετρηθούν με την πιθανή απώλεια μιας άρτιας, χωρίς νοθείες ψυχής.
Την Κυριακή, είδα τον "Μυστικό κήπο", στο Αμιράλ και κατάλαβα ότι η απαλλαγμένη από τα μικρά μεγέθη παιδικότητα και ό,τι συνεπάγεται αυτή (θετική σκέψη - οργιωδώς μεταδιδόμενη προς όλες τις κατευθύνσεις) είναι από τα λίγα στη ζωή που μπορούν να τραγουδηθούν, να υμνηθούν, να ζωγραφιστούν, να γίνουν ποίημα, να γίνουν χορός, να γίνουν ο ορίζοντας, στο βάθος κάθε εποχής.
Η Φ. Χ. Μπαρνέτ, η συγγραφέας του "Μυστικού Κήπου" έγραψε ένα έργο όχι για να περιθωριοποιήσει τους "αντιφρονούντες", ούτε να υποδείξει στους άτυχους, που έχασαν στην πορεία την ικανότητα να επιβιώνουν ακόμη και σε εμπόλεμες ζώνες, αλλά για να πει απλά πόσο εξαίσια εμπειρία είναι να αρχίζεις και να τελειώνεις μια ζωή ίδιος. Με τα όπλα και τα εφευρήματα που κέρδισες μόλις στα 6 σου, όταν πήρες τα παράσημα του πρώτου εξευρενητή.
Γι' αυτό η Μαριάννα Τόλη και ο θίασός της συγκινήθηκαν. Και έκαναν παράσταση αυτό το έργο, που για τα παιδιά είναι απλώς..μια επιβεβαίωση και για τους μεγάλους ένα "αχ", μια παραπάνω σκέψη, "πάρτο αλλιώς, θα 'ναι καλύτερα".
Τραγούδια με βιολιά, τσέλα και κιθάρες και ωραίες φωνές. Και ιπτάμενοι άνθρωποι, που σφυρίζουν σαν ποταμίδες. Με τα χέρια λασπωμένα από τα χώματα του "Μυστικού κήπου". Η Φανή Παρλή, η Άντεια Ολυμπίου "Μαμά, είναι αληθινή η φωνή της;", όλοι μα όλοι, ο Χρίστος Σερενές στο πιάνο, στα δεξιά της σκηνής και η ίδια η Μαριάννα Τόλη, ένα οικείο πλάσμα, συνεχώς έτοιμο να δώσει το χέρι και να πει "πάμε". Οπουδήποτε.
Με ουσιαστική διάθεση οι μέρες μας στη γη να είναι ενορχηστρωμένες σαν να μην υπάρχει αύριο.
Ωραία επιλογή για τις Κυριακές. Που έτσι κι αλλιώς είναι μέρες αναθεώρησης.
*«Ο μυστικός κήπος» μεταμορφώθηκε σε μοντέρνο μιούζικαλ από την Μαριάννα Τόλη και τον βρίσκεις, αν στρίψεις από την Πανεπιστημίου στην Αμερικής, στο θέατρο "Αμιράλ".
