Η Δήμητρα Λιάκουρα είναι σκηνογράφος, αλλά οι σπουδές της στη θεατρολογία την έχουν βοηθήσει να "μπαίνει" στον κόσμο του έργου που καλείται να ζωνατνέψει επί σκηνής. Φέτος στην παράσταση "Ο Ροζενγκρατζ και ο Γκιλντενστερν είναι νεκροί" του Στόπαρντ που παρουσιάζεται στο Θέατρο Επί Κολωνώ σε σκηνοθεσία Δημήτρη Μυλωνά, συνδυάζει το ρεαλισμό μιας σκηνής με την εφιαλτική διάσταση που παίρνει αυτό το παιχνίδι ενηλικιώσης και αυτογνωσίας των δύο ηρώων.
Σπούδασα στην Αθήνα θεατρολογία και στο Λονδίνο σκηνογραφία. Μεγάλο σχολείο η θεατρολογία και με εξόπλισε με εφόδια που κάθε μέρα σε αυτή τη δουλειά τα επαληθεύω και τα χρησιμοποιώ. Στο Saint Martin's μέσα από τη σχολή του visual theatre μας ακονίσανε την ικανότητα να θεωρούμε σκηνικό περιβάλλον το οτιδήποτε, από έναν ήχο μέχρι μια κίνηση των χεριών, αλλά πάντα με την αισθητική σαν αρωγό. Ως εκ τούτου για μένα το να σκηνογραφώ ή να ντύνω μια παράσταση είναι εκτός από ζήτημα αισθητικής, άρρηκτα συνδεδεμένο με τηνδραματουργία, από εκεί ξεκινούν και τελειώνουν όλα. Προσπαθώ πάντα ό,τι υπάρχει πάνω στη σκηνή να δικαιολογείται και να αφαιρώ οτιδήποτε διακοσμητικό ή περιττό.
Πολύ σημαντικό σε κάθε παραγωγή θεωρώ τη συμμετοχή σε όλη τη διαδικασία προετοιμασίας της. Οι αναγνώσεις, οι πρόβες, οι αναλύσεις σε κάνουν κρίκο της αλυσίδας και αυτό, συνήθως, εξασφαλίζει το ενιαίο αποτέλεσμα από όλους τους συντελεστές, ''παίζουμε'' δηλαδή όλοι στο ίδιο έργο, άρα δεν μπορεί παρά να βγει η αλήθεια πάνω στη σκηνή.
"Ο Ροζενγκρατζ και ο Γκιλντενστερν είναι νεκροί" ήταν μια ευτυχής συνάντηση από πολλές απόψεις. Ήταν σαν όλοι να πλέουμε στο ίδιο μήκος κύματος από την αρχή και απλά έμενε να συναντηθούμε σε αυτό το υπέροχο έργο του Στόπαρντ. Η ιδέα για το σκηνικό ήρθε αβίαστα μέσα από τις πρόβες. Σε ένα έργο που έχει τόσο έντονη την αίσθηση της θεατρικότητας και παίζει με διάφορα θεατρικά κλισέ, συμβάσεις και inside jokes και με τη διασκευή του Δημήτρη Μυλωνά να τα ενισχύει όλα αυτά δε θα μπορούσαν να αγνοηθούν από τη σκηνογραφία . Εδώ λοιπόν το σκηνικό εξυπηρετεί από τη μια μία ρεαλιστική σχεδόν σύμβαση, ότι δηλαδή συναντούμε τους δύο ήρωες στο πίσω μέρος μιας θεατρικής σκηνής, μάλλον περιπλανώμενης, με κουτιά που μεταφέρουν τα σκηνικά και τον εξοπλισμό αυτού του θιάσου σε όλο τον κόσμο. Από την άλλη είναι ένας συμβολισμός για το ότι βλέπεις την πίσω ιστορία του Άμλετ και σε ένα τρίτο επίπεδο το ότι όλα αυτά εσωκλείονται στη σκηνή του Επί Κολωνώ είναι ένα σχόλιο για το τι σημαίνει κοινό, πρωταγωνιστής, παίζω, ζω. Εδώ είναι που παίρνει ο χώρος μια ελαφρώς εφιαλτική διάσταση. Αυτή η λούπα του ότι από την μία σκηνή μπαίνεις σε μια άλλη σαν να μην έχεις επιλογή ή διέξοδο. Ξαφνικά οι δύο σκηνές γίνονται η ζωή ή η αναπαράσταση αυτής.
Μια φράση του Παίχτη μέσα στην παράσταση νομίζω ότι επαληθεύει όλο το σκηνικό περιβάλλον ''Παίζουμε τα συνηθισμένα, πάνω-κάτω, μέσα-έξω. Παίζουμε στη σκηνή ο,τι συνήθως συμβαίνει εκτός σκηνής... αν βλέπεις σε κάθε έξοδο και μια είσοδο για κάπου αλλού''.
