Και τα παιδιά που χάσανε τη μπάλα
Που δεν τους βγαίνουν τα όνειρά τους
Βλέπουν να χάνεται η στεριά τους
Και δεν το θέλουν
Και φοβούνται
Πως όλα τώρα θα ’ναι λίγα και μικρά
Κι ούτε τα λάθη τους δε θα ’ναι πια μεγάλα (Στίχοι: Οδ. Ιωάννου)
Αυτές οι λέξεις ήρθαν στον μυαλό μου, όταν μίλησα με την Μ.Β. για τον "Δον Κιχώτη" του Γιάννη Λεοντάρη και τις παραστάσεις του στην Εταιρεία Μακεδονικών Σπουδών. Ένα μήνα μετά και το κοινό της Θεσσαλονίκης υποσχέθηκε γραπτώς, πάνω στις κιτρινισμένες σελίδες του Μιχαήλ Μπουλγκάκοφ, ότι θα προλάβει κάθε πιθανή ακύρωση ονείρων και κάθε απώλεια στεριάς λόγω επιβεβλημένων δυσκολιών του καιρού, της εποχής, της γης και του πλανήτη.
Εξαιρετική η ανταπόκριση του κόσμου σ' αυτόν, τον συγκεκριμένο "Δον Κιχώτη". Το αντίθετο θα ήταν κίνηση ανεπίκαιρη.
Πάντως, για να γυρίσω στους στίχους της αρχής, τα παιδιά που δεν τους βγαίνουν τα ονειρά τους, δε σκέφτηκαν ποτέ να μπουν "στα πέντε μέτρα της κυβερνητικής λογικής" για να επιβιώσουν.
Αλλά τώρα που το ξανασκέφτομαι, ας μην κακομελετάμε. Τίποτα δε θα συμβεί. Κακό.
Χρύσα
